Wat onmiddellijk aan deze geruststellende foto uit 1949 opvalt is: dat hij in de categorie Dingen die ertoe doen zeker niet zal misstaan. Vandaar die gepoetste schoenen, het keurige pak met vest plus stropdas, en de hoed die de geportretteerde- ter gelegenheid van het plechtige meetmoment- draagt. Maar wat meet hij?
Slump! En wel: in inches. Amerikaanse slump. Nu weten we nog niets, behalve dat het voor de fotograaf waarschijnlijk geen wereldopdracht was om de afgebeelde situatie vast te leggen, maar wel: een heksentoer. Want één ding is duidelijk: slump is veranderlijk. Dat vraagt om snel en vakkundig handelen.
De eigenaar van de slump wil onherkenbaar in beeld, daarnaast moeten er nog 3 afzonderlijke massa’s slump (zie inzet linksboven) tijdens deze fotosessie, lees: onder dezelfde omstandigheden, concreet worden vastgelegd. Want wat heeft de kijker anders aan dit totaalplaatje? Het slumpdriemanschap in de linker bovenhoek doet voor de toekomst toch al het ergste vermoeden…
Het meetverschil tussen de linker en de rechter slump blijkt al bijna 4 inches te bedragen, maar eerst moet er een tweede fotomodel komen opdraven. Gezien het manchet, de polsdikte en het iets sierlijker handgebaar is dit een mevrouw, of wel: assistente. Alleen, zodra zij haar meetlat loodrecht tegen de liniaal van haar slumpbaas zet blijkt het visuele zwaartepunt binnen de fotocompositie helemaal niet- zoals we dachten- op die kruising te belanden… Slump is immers onvoorspelbaar. En dus staren we alleen nog maar naar háár hand: Niet op die slump leunen! Daar ligt de spanningsfocus. Waarmee is aangetoond: slump wint het zelfs van de gulden snede.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.