Morgenavond is er een wake voor Diederik van der Donk, de dag erop wordt hij gecremeerd. Dit medium biedt mij de mogelijkheid aan iedereen die dat nog weet te melden dat we maandagavond 10 september tussen 19 en 20 uur afscheid kunnen nemen in Uitvaartcentrum Watergraafsmeer, Zaaiersweg 2 Amsterdam. De afscheidsdienst vindt op dinsdag 11 september plaats om 11.45 uur in het crematorium van De Nieuwe Ooster, Kruislaan 126 Amsterdam. Ik wil hier graag nog iets over mijn voorganger in Fotogalerie 2 ½ b ij 4 ½ vertellen.
Hij zat een paar uur op de punt van ons gehuurde jachtje met zijn zware Makina, die zomermiddag in 2000. We hadden met veel mazzel het scheepje op een fijne plek bij de hoge boei in het meer bij Grouw kunnen neerleggen. Didi genoot en schoot een stuk of wat filmpjes vol van de skûtsjes die vlakbij overstag gingen. Ik heb er nog wel eens naar gevraagd, maar nee, die filmpjes had hij nog niet ontwikkeld.
In 1996 mocht ik hem opvolgen in Fotogalerie 2 ½ b ij 4 ½. Diederik had daar door noeste arbeid en na eindeloos gezeur met de verhuurder een kleine maar fijne expositieruimte gerealiseerd. Hij was er klaar mee en ging weer full-time fotograferen. Om één en ander te vieren bezochten hij, Jeroen Musch en ik de volgende zomer het festival in Arles. Op het forum aten we ’s morgens chocoladecroissants en dronken we ’s middags Pastis. Tijdens een middernachtlijke prijsuitreiking zaten we pal achter Don McCullin die even later heel bescheiden een vetleren medaille van de enthousiaste burgemeester in ontvangst nam. Een nacht later vierden we samen met de betrokkenen op een dakterras de geboorte van het fraaie magazine Reportage.
Tien jaar daarvoor zag ik Diederik voor het eerst. Een vijftal voormalige fotocursisten van De Moor had na de leergangen bij Taco Anema, Jaap Bijsterbosch en Leo Divendal een vriendengroepje geformeerd dat regelmatig samenkwam om elkaars foto’s te bespreken. In eerste instantie vond ik het maar een vreemde snuiter, die praatjesmaker met zijn speelgoedcameraatjes. Hij bleef komen en ik raakte aan hem gehecht, zoals dat ging met Diederik. Zijn laatste expositie als galeriehouder van 2 ½ b ij 4 ½ was een feest in een feest. Een stuk of zestig foto’s in Ikea-lijstjes, gemaakt met zijn Diana in Zuid-Amerika. De camera was lek en dat lensje was een ramp. Maar die beelden waren in orde, want Diederik had een oog, zoals dat sinds Robert Capa heet. Raadsels, malle perspectieven, foto’s die rammelden, maar toch stond alles op zijn plek. Je bleef kijken want er viel iets te beleven.
Eén van zijn platen uit de parkserie, ook geschoten met dat gemankeerde plasticen gereedschap, kreeg in 1998 een mooie plek in de expo Among photographers/Onder fotografen, een collegiale tentoonstelling die Koos Breukel presenteerde in het fotomuseum in Den Haag. Diederik fotografeerde twee stoeiende jongetjes waarop Koos reflecteerde met opnamen van Didi en Eric, zijn pa, in korte broek op een zomermiddag in het Vondelpark. Deze, hierboven, is niet eerder gepubliceerd.
Eerder op PhotoQ: Diederik van der Donk (51) overleden