Kraakhelder, gesteven en devoot zweeft haar torso door het beeld. Ze kust het kruis en ja, we kennen haar wel, van andere foto’s.
Het moet ooit een vreemd besluit zijn geweest om Maria voor het eerst te fotograferen. Naar model schilderen, tekenen, etsen of graveren, dat schiep voor de uitvinding van de fotografie nog wat afstand. Maar op de gevoelige plaat vastleggen, dat is wel erg naturel.
Dus hoe ga je als fotograaf te werk? Screen je eerst honderden meisjes- of vrouwen? En waarop? De haarkleur valt nog weg te moffelen, maar lengte en gewicht… hoe weet je dat je goed zit? En moet het model zeer goed gelovig zijn? Mag ze nu nooit meer vloeken? Vallen wipneuzen en geprononceerde monden af, staan neutrale gezichtstrekken Maria het beste?
Om nog maar te zwijgen over de figurant zelf. Wat doet haar besluiten te concurreren met andere dames en uiteindelijk de uitzonderlijke opdracht te aanvaarden? Heeft ze tijdens het poseren geen twijfels of last van afdwalende gedachten? Wat vindt haar omgeving ervan? Kunnen vrienden en bekenden in nood nog troost uit de foto halen, staat wereldse trots haar beide ouders niet te veel in de weg?
Deze tekst barst van de vraagtekens. Nog één tot slot: Hoe ongeloofwaardig is het om jezelf overal als Maria op te zien duiken?
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.