Kleine Hans 2015 voor thuiszorger Peter Hermanides

Peter Hermanides werkt in de thuiszorg en is fotograaf.
Een wonderlijke combinatie die is ontstaan na zijn opleiding aan de Rietveld Academie.

Voor hij als buitenstaander de camera op de wereld richtte, wilde hij er eerst met beide benen instaan.
En dan niet bij wijze van project een tijdje meedoen en ondertussen fotograferen, nee echt met beide benen erin.

Nu werkt hij al sinds 2002 in de thuiszorg.
Hij bezoekt oude mensen die niet zonder hulp het dagelijks reilen en zeilen aankunnen.
Het werk in de thuiszorg gaat gebukt onder een overdaad aan regelgeving.
Elke minuut, elke handeling moet schriftelijk worden gerapporteerd. Het mag een raadsel heten dat Peter een foto ziet als er een voorbij komt.

Meestal gebeurt dat tijdens het kopje koffie dat er volgens de regelgeving niet hoeft te zijn, maar dat o zo belangrijk is. Dat zou de verklaring kunnen zijn dat op de allereerste foto’s de hij maakte de koeken staan die Peter kreeg bij de koffie van zijn dankbare patiënten. Nee, dat mag je niet zeggen in de thuiszorg, cliënten moet je zeggen. Net zoals voetbal is thuiszorg een product.

Het is een mooi besluit geweest om eerst de wereld in te gaan. Niet alleen voor de cliënten van Peter maar ook voor ons. Zijn foto’s leren ons over de mensheid en over liefde. En het bijzondere is: zonder dat je een mens ziet.
Alleen de sporen van mensen.

Leo Tolstoj, de grote schrijver die nooit een kant van het bestaan geschuwd heeft, zegt: ‘Het enige wat kunst moet doen is de wonderbaarlijke veelvormigheid van het leven laten zien.’
Als dat zo is, zal Leo Tolstoj net zo gelukkig zijn met het werk van Peter Hermanides als de voltallige jury van de Kleine Hans.

Oorsprong van de Kleine Hans

Veel fotografie wordt niet gemaakt door bekende fotografen. De meeste fotografie eigenlijk.
Het zijn foto’s die door vaders en moeders worden gemaakt voor het familiealbum, door ambtenaren voor het archief, door wetenschappers, door automaten zelfs, denk aan de flitspaal. Die fotografie een grote waarde kan hebben, zowel historisch als persoonlijk –wie zou er niet graag een stapeltje foto’s hebben van de auto’s waarin ie reed toen hij door een flitspaal gefotografeerd werd. Hoe veelbetekenend pretentieloze fotografie voor velen ook is, als bron van informatie, van herinnering, zelfs van inspiratie, zelden of nooit worden er prijzen aan gegeven.