Leuk, Oltheten & Kruithof, maar waarom samen?

Op dit moment is in het Stedelijk Museum te Amsterdam de expositie Paulien Oltheten & Anouk Kruithof te zien.  De kunstenaars laten beiden zien hoe je op een nieuwe manier met het medium fotografie kunt omgaan. Waar Oltheten analyserend te werk gaat door middel van fotografie is dit medium bij Kruithof slechts een hulpmiddel om het uiteindelijke werk te realiseren.

Ondanks het grote onderscheid vormt het werk van deze beide artiesten toch een gezamenlijke tentoonstelling. Dit is ook wat de titel suggereert. Het werk van beide artiesten is echter tentoongesteld in aparte ruimtes die op geen enkele manier een verband met elkaar lijken te hebben.

Oltheten speelt namelijk vooral met de grens tussen documentair en geënsceneerd. Door handelingen na te spelen benadrukt ze deze. Haar interesse ligt bij dagelijkse routines. In de expositie zijn zowel documentaire foto’s en filmbeelden als geënsceneerd materiaal te zien. Dit combineert ze met schetsen en aantekeningen. Via deze verschillende onderdelen voert Oltheten je mee in haar gedachtegang en geeft je een nieuwe blik op de dagelijkse handelingen die ze vastlegt.

Kruithof daarentegen gebruikt fotografie in installatievorm.  Haar werk onderzoekt de fysieke eigenschappen van het medium. Materiaalgebruik versterkt de werking van fotografie en ook veranderen fotografische prints de ervaring van het afgebeelde materiaal.  Met een combinatie van fotografisch afgebeelde materialen tegenover fotoprints en –projecties op onder andere piepschuim neemt Kruithof je mee in een nieuwe beleving van de betekenis van fotografie.

Er is maar een enkel werk dat raakvlakken laat zien tussen het werk van beide kunstenaars. Dit werk  – van Anouk Kruithof – toont een cirkel van schermen, in klokvorm bijna, die personen in pak tonen die zich opdrukken. Dit heeft een vervreemdend effect. Hierbij komt de installatiebeleving van Kruithof samen met de analyse van gedrag die bij Oltheten centraal lijkt te staan.

Terwijl Oltheten analyses van menselijk gedrag verheldert, voert Kruithof je in de ruimte ernaast mee in een gevoelsmatige beleving van vorm en fotografie. Tegenstellingen en overeenkomsten ontmoeten elkaar in deze expositie en vormen daarmee een goede, kritische blik op fotografie als medium.

Dit word je als kijker echter niet direct duidelijk. Daarvoor zijn er toch te weinig overeenkomsten en is de expositie te klein van opzet. Het is de vraag waarom het Stedelijk deze twee kunstenaars heeft samengebracht. Het antwoord komt in ieder geval niet van het Stedelijk.

—-

De tentoonstelling is te zien van 14 maart tot 9 juni in het Stedelijk Museum te Amsterdam:
www.stedelijk.nl

Alysha Polak studeert fotografie aan de academie St Joost in Breda en doet momenteel een schrijfstage bij PhotoQ.