Maag

In de natuur is alles zoals het is. Da’s overigens ook wel zo gemakkelijk. Maar soms neemt de mens geen genoegen met dit verschijnsel.

Neem nou het zwart-witte landschap: een fijne boom, een degelijke stroom – of plas – water en wat vormlustige wolken. Het contrast verzorgen we zelf wel in de doka, ’t landelijke perspectief krijgen we kado en we boffen: er wandelt op dit moment gelukkig geen soortgenoot langs.

Een bevredigende kiek zou je zeggen, zo zonder oogvervuiling. Kunnen we uren naar kijken. Maar nee, wat doet de fotograferende mens? Die heeft last van zijn verbeeldingskracht, wil een geweldige indruk op anderen maken en gaat rommelen. Met verf.

Eerst moet die afdruk overnieuw, in sepia. En daar waar de lichtbron (zon) niet zit wordt een oranje vlek gekwast. Die weerspiegelt natuurlijk in het blauwe(!?) water. Hoe meer we bij de neus worden genomen, hoe romantischer we ons erbij voelen. Voorzichtig terugblikkend naar de zwart-wit werkelijkheid lijkt deze ineens ontoegankelijk morbide.

Storten we ons toch met geweld terug in die zwart-witte wereld, dan borrelt het geluk al snel door de aderen, dan vloeit de beeldpoëzie weer onze bloedeigen hersenpan binnen. Het vrije avontuur om zelf iets te registreren wat – desnoods niet eens – op de foto staat is heroverd.
Een overdreven betoog? Kijk dan met toegeknepen ogen naar beide foto’s tegelijk- en kies welke het beste op de maag blijft liggen.

schoenendoos0
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.