Lichtsporen aan de donkere kant van de aarde, altijd mooi om naar te kijken. Geldt vooral voor fotografisch vastgelegde lichttrajecten van de langszoevende mens. Maar bewegen brandende lantaarnpalen?
Waar we zijn? Te Los Angeles, Californië. Althans: erboven hangend. Fijn dat iedereen zich aan de wettelijk voorgeschreven verkeersroute houdt, op die ene kronkelende voorbijganger na dan. Een brommer, fietser, stuiterende weifelaar?
Ineens gaat er een lichtje branden… Los Angeles? O, maar dan staren we naar activiteit in the Santa Fe Rail Road yard! In overeenstemming met de spoorregelgeving volgen de heavy light streaks de rails: de op de neus van hun stoomlocomotief gemonteerde lantaarns nemen de bochten en wissels eveneens volgens voorschrift. Niks lantaarnpalen on the move, want zie: de terreinverlichting hangt zichtbaar statisch boven de spoorstaven.
Nu die dunne lichtsporen nog. Oplichtende rails? Maar toch niet in een kronkelbaan? Dat ene lichtspoor schommelt ritmisch op en neer, wandelt en … bukt! De lichtlijn wordt ter plekke vetter tot stip, blijft voor korte tijd geconcentreerd in de tijd staan. De fotocamera staat nog altijd met geopende lens… een op de grond gezette spoorlamp? Dat moet dan bij een wissel zijn want de hendel omzetten moet met twee handen. Daarna door de donkerte weer wegkrullen, langs exact dezelfde route terug. Spoorschema’s, ook rangeerders kronkelen volgens voorschrift, verdwijnen misschien zelfs in lange, rechte lijnen in de nacht.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.