In tegenstelling tot wat sommigen misschien denken, worden er niet alleen camera’s van reeds overleden fotografen ter hand worden genomen bij PS Camera. Zo werkte Popel Coumou (1978) met de camera van Teun Hocks (1947).
Hocks inspireerde Coumou al tijdens haar studie aan de Rietveld Academie. Op fotobeurzen en exposities sprong zijn typerende werk haar al in het oog.
De ontmoeting met Teun Hocks bij het ophalen van de camera was dan ook bijzonder inspirerend voor Popel Coumou. In zijn studio bevond ze zich in het decor van een van Hocks werken met een nieuw beschilderd achtergronddoek van zijn hand.
Vol van haar bezoek en met het technische hulpmiddel, de Horseman middenformaat camera van Teun, verliet Popel de studio om zelf aan de slag te gaan.
Normaliter werkt Coumou zowel met analoge als digitale kleinbeeldcamera’s. Het werken met de analoge middenformaat vergde dan ook extra concentratie om tot een goed resultaat te komen. Opletten met aanbrengen van de film, scherpstellen, schuif uit de achterwand halen en wegduiken onder de zwarte doek (zoals te zien op Teun Hocks’ zelfportret uit 2006, 214 untitled 2006).
Naast deze technische barrières die om de hoek komen kijken is er ook de inhoudelijke kant die vraagt om aandacht bij PS Camera. Want hoe ga je om met een inspiratiebron die dichtbij je eigen werkwijze komt? Hoe ga je onderzoeken waar de grenzen liggen tussen eigen en andermans ideeën? Wanneer is het wel en wanneer is het niet van ‘jezelf’?
Ruimtelijke illusie en zelfportretten zijn verbindende factoren in hun beider werk. Hocks met veelal humoristische zelfportretten voor een zelfgeschilderde achtergrond en Coumou met een ingetogen en abstracte manier van illusie wekken op een tweedimensionaal vlak.
Popel Coumou probeerde haar eigen weg te vinden door gemultipliceerde zelfportretten te maken met de door Teun Hocks zelfontwikkelde dubbelbelichter op de Horseman camera. Dit leverde, na een aantal experimenten, niet het gewenste beeld en gevoel op.
Geïnspireerd door de rijkelijk gebouwde en geschilderde omgevingen van Hocks, maakte Popel voor het eerst de stap van de tweedimensionale naar de driedimensionale ruimte. Ze ging haar eigen driedimensionale locaties creëren waarin zij zichzelf fysiek een plek kon geven, zoals te zien op een van de fotografische schetsen hierboven. Het is een mooi voorbeeld van hoe een camera en het werk van een andere generatie kunnen dienen als inspiratiebron in de totstandkoming van nieuwe beelden.
Werk van Popel Coumou is te zien tot 30 juni 2012 in Torch Gallery, Amsterdam