Foto’s. Heel veel foto’s. Foto’s van twee meisjes gemaakt in een winkel. (Het logo van de Bijenkorf is ergens in spiegelschrift te ontwaren) De één een dikke bos loshangend rossig haar, een paars hemdje met banen roze en witte stippels. De ander, lang donker haar, in een grijs t-shirt bedrukt met Mr Happy, een naamkettinkje om haar hals. Ze zijn jong. Jong en onbezonnen en vooral: zonder enige gêne.
Willem Popelier vond deze foto’s toen hij in diezelfde winkel in de computer waarmee deze meisjes zichzelf fotografeerden aan het zoeken was naar juist dit soort foto’s. Willem Popelier wéét namelijk dat mensen op showroom modellen van computers altijd de camera willen uitproberen, en dat zonder enige schaamte voor de omgeving doen. Hij is geïnteresseerd in de geachte erachter. Of eigenlijk: in de argeloze omgang met het portret en, daarmee samenhangend, het probleemloos verspreiden en achterlaten van die foto’s op vreemde, openbare computers.
'-Uit-'Showroom-Girls',-2011.jpg)
Niet eerder kwam hij echter zo’n grote hoeveelheid foto’s tegen, en daarom besloot hij ze als apart project te presenteren. Showroom Girls toont bijna 100 foto’s die in een klein uur werden gemaakt. Hij presenteert ze in chronologische volgorde op grote vellen papier die alle wanden van de kleine bibliotheek in Foam_3h bedekken. De gezichten van de meisjes zijn onherkenbaar gemaakt met een roze stip. Op veel plekken zijn er beelden gewist. Voor die foto’s in de plaats kwam een roze vlak. Waarom die foto’s zijn gewist is een raadsel. Wel valt op dat bijna nergens het winkelend publiek kijkt naar wat die meisjes aan het doen zijn. Opvallend, want ze springen, zoenen, maken bewegingen waar hun moeder van zou wakker liggen. Dit is kennelijk geaccepteerd gedrag wanneer er een showmodel van een computer in het spel is.
Is Willem Popelier geïnteresseerd in deze meisjes? Nee, zegt hij. Hij is geïnteresseerd in het fenomeen. In het feit dat twee meisjes, en met hen vele anderen, zo’n grote drang hebben zichzelf, steeds opnieuw, vast te leggen. In het feit dat je met een paar gegevens (naam op kettinkje dat ook slim is verborgen achter een roze stip, naam van winkel, datum) en een half uur googlen een angstaanjagende hoeveelheid informatie boven tafel krijgt. De twitter account van het rechter meisje – de ander had haar account afgeschermd – rolt live binnen op een printer die midden in de tentoonstelling staat. De tekst is veranderd in grijze balken. In september twitterde ze een dikke 10 centimeter papier bij elkaar, haar hele leven op straat én nu in het museum.
Al die balken en stippen zijn een illustratie van Popeliers specifieke interesse, ze zijn bovendien discreet. Tegelijkertijd is het ongelofelijk slim. Hier gaat over gepraat worden. De zucht naar informatie wordt aangewakkerd. Maar lost het weten ook iets op? Misschien. Het project komt later ook in boekvorm uit, het is een kwestie van tijd voordat die meisjes er achterkomen. En dan, is Popelier dan nog steeds in staat zijn desinteresse in die meisjes vol te houden? We zullen het hem tegen die tijd nog eens vragen.
Willem Popelier
Showroom Girls
1 juli – 31 augustus 2011
Foam, Keizersgracht 609, Amsterdam
www.foam.org
www.willempopelier.nl