‘Het gezicht van de armoede’ heette in september de reportage in NRC Handelsblads maandbijlage M, die op indringende wijze liet zien hoe het leven van de inwoners van het dorpje Dickson in Malawi elke dag opnieuw rigoureus door armoede wordt gedicteerd. Het verhaal zette een groep lezers aan tot actie.
Jan Banning mailt PhotoQ:
‘Op de reportage van schrijver Dick Wittenberg en mijzelf, Het gezicht van de armoede, over de inwoners van het Malawiaanse dorpje Dickson, in de bijlage M van NRC Handelsblad van september 2005, zijn inmiddels zo’n 400 (enthousiaste) lezersbrieven binnengekomen: een record. Zo’n 100 lezers zijn een steungroep voor het dorp
begonnen en er is inmiddels € 6000 opgehaald.
De reden om jou – en via jou de geachte collega’s – dit te melden is deze: als je de gemiddelde redactie zou benaderen met het voorstel van een reportage over armoede in Afrika, zou je gewoonlijk weggehoond worden. Al te vaak vallen woorden als verweggistan en arme lezertjes, die je hiermee niet kunt lastig vallen. Maar wat geeft de toestroom van reacties op die M aan? Dat de arme lezertjes wel degelijk op reportages over zoiets zitten te wachten, en dat het hun zeer aanspreekt – heel wat meer, vermoed ik, dan de meubeltjes, interieurs en al die andere kletskoek waarmee veel tijdschriften en bijlages inmiddels vol staan. In elk geval geloof ik niet, dat daarop zoveel reacties komen.
Sterk van de NRC is natuurlijk niet alleen dat zo’n thema aan bod komt: maar doordat er 20 pagina’s voor ingeruimd zijn, is er deels ruimte voor veel fotografie; en anderzijds is het mogelijk om een niet alleen langer, maar daardoor ook ander verhaal te brengen: in ruim 8000 woorden kun je natuurlijk stilistisch iets anders maken dan in pakweg 1000. Een moedige stap van de redactie, die blijkt te lonen.
Moraal van dit verhaal: als een fotograaf weer eens wordt geconfronteerd met die verweggistan-klets, grijp naar dit wapen.
Een hartelijke groet,
Jan Banning’
• Reageren? info@photoq.nl
REACTIES:
Ik heb indertijd het artikel in M met veel genoegen gelezen en de foto’s bewonderd.
Ik denk dat de houding van schrijver en fotograaf ten aanzien van de manier waarop zij de armoe benaderen de interesse heeft gewekt van zoveel lezers.
Iedere inwoner blijkt van even groot belang.
Geld gaat, duidelijk gemaakt door tekst en beeld, naar mensen van vlees en bloed in plaats van naar een gironummer.
Zij zijn van mening dat de dorpelingen ‘gewerkt’ hebben voor hun geld; ik denk dat zo’n standpunt ondertussen belangrijker begint te worden voor de Nederlandse Minder Gulle Gever.
Zij komen niet met karrevrachten goede bedoelingen naar Dickson of ambitieuze hulpprogramma’s.
Met vriendelijke groet, Tom van Doveren.