In het Walter Reed Hospital te Washington DC ontvouwt de Rode Kruis zuster een krakend wit laken. Er komt een enorm oog uit te voorschijn. De patiënt- een vermeend soldaat- sluit rustig zijn ogen.
Onze zieke heeft er alle vertrouwen in. Hij ligt gestrekt op zijn brits, heeft zijn schoenen nog aan maar ziet er te schoon, rustig en ongeschonden uit om rechtstreeks van het front te komen. En zijn mannelijke zaalgenoten zitten en hangen erbij alsof ze een dagje op het strand bivakkeren. Alleen verderop wikkelt een tweede zuster juist schoon verband om een militaire arm.
Er hangt zo’n vreemde sfeer op zaal. Komt dit door de onbewegelijke stilte? Is het dat oog? Het poseren misschien? Er klinkt nergens gekerm. Oorlog was er niet in Washington tussen 1920 en 1932, wel waren er elders in Amerika mijnwerkersopstanden en -demonstraties. De verpleegster heeft ondertussen in alle rust handdoeken opgestapeld en de soldatenhand erop neergevleid. Zonder haast of paniek. Maar wat is haar doel?
Een stekker en een stopcontact. Wie weet gaat het oog zo meteen wel fotograferen. Schuin er achter staat een bruine transportkist met handvat, daarin zitten dan gevoelige platen. In dat geval komt er zo dadelijk gevaarlijke straling uit die grote pupil. Of is het oog een therapeutische light bulb?
Hoe dan ook is het uiteindelijk onze eigen fotograaf die deze foto zo raar maakt. Zonder hem had er op zaal geen onnatuurlijke stemming gehangen, was er geen demonstratie geweest. Want dat is het. Trouwens, bij nader inzien draagt onze patiënt niet eens legerschoenen.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.