De Schoenendoos

Te veel op tenen gestaan. Gedanst. Liefdes weggekaapt, onder kantoortafels gezeten. De trap gevoeld, belangrijk geacht. Vergeten te poetsen. Nooit een wreef gekend. Achterna gehold, afgewezen. Beschimmeld verder gestrompeld. Voorbij iedere deurmat schrik aangejaagd, de hakken laten galmen. Een pleidooi gehouden, gelogen. Gekromde tenen verborgen, nooit de horizon gekend. Verstrikt geraakt, veters laten knappen. Haast … Lees meer

Zwijgend aangekomen in het niets, neergesuisd waar de horizon ontbreekt. Een glansschaduw verraadt ijs. De mechanische walvis heeft zijn eigen leven verpletterd, de hoopgevende stuurmanscabine is uitgevlakt in de mist. Voor altijd met gespannen draden op weg naar de Noordpool. Zandzakken verzwaren het vastgevroren beest, geven schaal aan het uitzichtloze tafereel: iets groter was ongeveer … Lees meer

De hond kan braaf zijn. Maar zeven keer braafheid in één roeiboot? Dat moet een truc met telkens dezelfde hond zijn. En waarom is die ene hond zo braaf? Al staat er genoeg op de foto, de echte informatie valt buiten het kader. Irritant. Want wie staat daar dan rechts buiten beeld? En waarmee? Ossenworst … Lees meer

Het is vijf voor half drie. Alle sneeuw is opzij geschoven. De eenzame voorbijganger is geen kerkganger, want het gebouw met de toren is geen kerk. Het blijkt een kantoorpand in New York te zijn van de firma Woodward en – ? Die tekst is versleten. Schuift men deze stereofoto in een stereokijker, dan staat … Lees meer

Terwijl de dirigent van dansorkest Savaria zijn dirigeerstok heft, staan de 19 genummerde dansparen startklaar. Één dame heeft kriebel aan haar neus, haar partner kijkt bezorgd opzij. Zelfs haar linker buurman lijkt erdoor verstoord, blikt haar kant uit. Twee aan twee heeft de jury plaatsgenomen achter de tafels 1 tot en met 6. Naast de … Lees meer

In de wand van het geboortekanaal, rotstunnel B, nestelt uncle Winfield Denny zich stevig tussen de gespreide benen van moeder aarde. Een reis naar de buitenwereld probeert hij daarmee te voorkomen. Samen met de fotograaf, zijn neef Lindsley Denny, wil uncle Win het familiebezit juist naar binnen toe vergroten. Met een brandende kaars in de … Lees meer

Een gevonden foto. Twee onscherpe nylons, een krom gedroogde, wazige washand. Windkracht kan de boosdoener niet zijn, want zelfs de waslijn en muur zijn bewogen. Maar het verhalende stilleven zuigt, vertakt zich in denkbeeldige scènes. In mijn versie is de eigenaar van het wasgoed voelbaar thuis achter de twee openslaande balkondeuren en – niet helemaal … Lees meer

Bij eerste oogopslag ruikt de foto naar skai leer. We zijn blijkbaar ingestapt. De reis waarheen strekt zich voor ons uit: onbekende bestemming, zonder buskaartje door een smal pad naar achteren. De asymmetrische motorbult, tussen rij 4 en 5 rechts, doet ons bij voorbaat struikelen. En de andere reizigers? Wat er beweegt gebeurt slechts achter … Lees meer

Weggerukt uit de volle vaart. Een paar uur eerder koos de 3169 nog feilloos de juiste wissels, denderde met zijn roodgestookte ketel over de ijzeren staven en ontstak zijn lantaarns. Oranjegele lichtbundels sneden de duistere wereld aan, aaiden in het voorbijrazen over wegklappende seinborden. Opgekropte stoom ontsnapte door de klep van zijn schorre fluit. Een … Lees meer

Op de maandag dat ik deze foto in een illustratie verwerkte en naar de opdrachtgever stuurde, overleed Frido Troost. Ik wist dat toen niet. Wat Frido achterlaat is zijn fotoparadijs, het Institute of Concrete Matter. Maar zijn archief – museum en winkel tegelijk – is zonder hem slechts materie geworden. De geest ontbreekt. Die trof … Lees meer