Foto’s van paarden en wolven. Natuurfotografie zou menigeen zeggen. Wat moet dit soort fotografie in een museum voor kunst van nu? Als ik de foto’s van Charlotte Dumas zie zoals tentoongesteld in museum De Pont in Tilburg is natuurfotografie (die merkwaardige categorie waar alle foto’s wel onder te rangschikken zijn) wel het laatste waar ik aan denken moet. Dumas’ paarden en wolven zijn zo geconcentreerd en verzelfstandigd gefotografeerd, dat ondanks het genoegen en de informatie die ze zouden kunnen verschaffen aan mensen die we natuurliefhebbers plegen te noemen, ze in de context van hedendaagse kunst bijzonder tot hun recht komen. Naar paarden en wolven gaat niet speciaal mijn belangstelling uit maar in Dumas’ foto’s fascineren ze me, wat waarschijnlijk niet alleen door de heldere fotografie maar ook door haar, vast zeer liefdevolle en geduldige, verhouding tot de aan de camera onderworpen dieren veroorzaakt wordt.
– door Taco Hidde Bakker
Haar grote paardenportretten hangen zeer ontspannen in de schemerige bakstenen gang van de voormalige wolspinnerij. De foto’s zijn zo terughoudend, sereen, stil, verheven en monumentaal dat ze inderdaad beter niet in een hel verlichte ruimte hangen. Links tegenover de stille paarden van Dumas treffen we, in een bijna treffende visuele analogie, een grijzige en triestig voorovergebogen zwerver op een (zijn?) fiets. Dit grote loodgrijze fotowerk is gemaakt door Jeff Wall en behoort tot de vaste collectie van De Pont. Waar de Nederlandse fotomusea hun eventuele permanente exposities uit eigen collectie niet opvallend presenteren, gaat in De Pont gelukkigerwijs de tijdelijke expositie een dialoog aan met reeds aanwezig werk.
Nu is de analogie tussen Dumas en Wall’s foto’s maar oppervlakkig van aard, louter een eerste indruk die dit teweegbrengt, misschien is er een gedeelde sfeer om dit non-descripte woord te gebruiken, niet eenvoudig benoembaar maar een rust en bescheidenheid delend. De foto van Wall is onhelder, onnatuurlijk en somber in tegenstelling tot het frisse en open karakter van Dumas’ foto’s. En natuurlijk is er de sfeer van het museum, de oude fabrieksruimte waar werk tot stilstand en stilte is geraakt, nu ruimte biedend aan kunstwerken, die bepalend is en de conservator en/of directeur die ongetwijfeld door die sfeer geleid werken selecteert en tezamen brengt. Prettig is het dat er plekken bestaan waar verrassende ontmoetingen tussen fotografie en kunst van nu mogelijk gemaakt zijn (al is Jeff Wall reeds canoniek en in die zin kunst van toen) en me kunnen raken en verbazen.
——————-
Charlotte Dumas
nog t/m 21 januari 2007
De Pont museum voor hedendaagse kunst?
Wilhelminapark 1
5041 EA Tilburg