Concert Beyonce ‘dieptepunt in de popfotografie’

Popfotograaf Paul Bergen kon afgelopen vrijdag bij het concert van Beyonce net 40 seconden fotograferen, daarna moest hij met zijn collega’s vertrekken. Bergen is een zeer ervaren en gewaardeerde fotograaf en bovendien een aardig mens, maar nu is hij toch boos. PhotoQ publiceert zijn relaas.

REAGEREN? Mail PhotoQ
‘Afgelopen vrijdag 18 mei was een dieptepunt in de popfotografie. Bij het management van Beyonce hadden ze bedacht om de fotografen de eerste twee liedjes vanaf de mengtafel te laten maken maar op het moment dat alle fotografen verzameld waren bij de backstage ingang werd een uur vantevoren gezegd dat we in plaats van twee nummers een minuut(!) mochten fotograferen. Een normaal denkend iemand gaat meteen naar huis en laat zich niet piepelen maar we gaan dus met zijn allen naar de mengtafel en aan het werk. Uiteindelijk blijken we veertig seconden gefotografeerd te hebben want tijdens de eerste twintig seconden zagen we een silhouet.’

‘Het feit dat wij, freelancers, gaan fotograferen komt omdat de fotografen van de persbureaus in zo’n situatie altijd aan het werk gaan. Daar ligt een probleem. Ik weet zeker dat de meeste freelancers niet zouden fotograferen maar je staat als freelancer met de rug tegen de muur en op de krant zitten ze op je foto te wachten en ik wil op zo’n moment geen ANP-foto in de krant. Ik ben er dan ook voor dat bij dit soort concerten persbureaus niet welkom zijn. Freelancers steken in zo’n situatie de koppen bij elkaar en besluiten niet te fotograferen, althans, de meeste. Helaas is dat dus niet meer mogelijk zoals bij Guns’N Roses in de Kuip, ongeveer 15 jaar geleden. Het is de dood van de popfotografie, bij het ANP willen ze dat nog steeds niet snappen. Het enige dat verkocht moet worden is het produkt Beyonce en we doen er allemaal lekker aan mee. De volgende dag allemaal kiekjes in de krant en het doel van het krijgen van publiciteit is weer bereikt. En ik snap het werkelijk niet, want als wij langer de tijd krijgen worden de foto’s beter. Wat kan je verwachten in een minuut? Dat van die mengtafel is bij sommige sterren al min of meer geaccepteerd maar op deze manier is het echt frustrerend en wat heeft het voor zin om een foto te maken die iedere Duitser, Chinees, Belg of Amerikaan ook heeft? Bovendien is het toch saai en eentonig als je gedurende de hele tour dezelfde foto’s in de krant ziet? Maar dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn. Marketingbullshit, het interesseert die managements geen ene malle moer hoe wij ons werk moeten doen. Ik vraag mij af of wij überhaupt wel welkom zijn.

Ik vind het een staaltje pure verlakkerij om eerst alle fotografen te laten komen en dan over die minuut te beginnen. Ook de dames van de platenmaatschappij weten tot dat moment nog van niets. Iedere zichzelf respecterende fotograaf komt niet als hij of zij een week of een paar dagen vantevoren weet wat de foto-policy is bij Beyonce. Vanaf de mengtafel: ok maar niet een minuut. En dat doen ze dus bij ieder concert van Beyonce he? Want daar maak ik mij het meest kwaad over, je wordt gigantisch in de maling genomen. Moet je je voorstellen dat ze dat aan een vergadertafel zitten te bedenken. Het idee alleen al. Ik heb die muts van het management de volle laag gegeven want ik vond dat ik even mijn hart moest luchten. Iemand moet het doen!

Overigens ben ik waarschijnlijk de enige fotograaf die zich ondanks de moeilijke situatie onderscheiden heeft omdat er een spot reflecteert op de jurk van Beyonce waardoor er een ster uit haar hart komt. Geloof mij maar dat dit echt een lucky shot is en dat het niet mijn verdienste is want gedurende die ene minuut heb je geen idee wat je aan het doen bent behalve door een lens kijken, een hoop herrie om je heen en stress. Maar het plaatje wordt er wel nog mooier van. Goed te gebruiken voor de komende dvd cover. Mag ik effe cashen???’

REAGEREN? Mail PhotoQ


R E A C T I E S :

Wat Paul Bergen beschrijft in zijn relaas over Beyonce is helaas waar, de popfotofgrafie is bijna paparazzi fotografie geworden. Helaas is het meer regel dan uitzondering dat wij vanaf de mengtafel moeten fotograferen met een 400 mm lens, iets dat wij met zijn allen zelf gekweekt hebben door nooit met zijn allen voor onze rechten op te komen.

Als grote persburo’s nou ook eens samen zouden werken met alle free-lance fotografen en een duidelijke richtlijn aan zouden geven zouden we samen misschien sterk staan.

De laatste keer dat wij met zijn allen nee zeiden was inderdaad zoals Paul al beschreef 15 jaar bij Guns And Roses, en zelfs toen was er 1 fotograaf die kans zag zijn slaatje hieruit te slaan door toch te gaan.

Wat nu?

Tja, in deze barre tijden van de digitale fotografie waar elke telefoon al een 3 megapixel camera heeft en het publiek mooiere foto’s kan maken dan de profs omdat zij wel het hele concert kunnen fotograferen kunnen wij alleen nog maar toe kijken.

Een veteraan als Rob Verhorst die al 30 jaar concert fotografie doet  moet nu met lede ogen aanzien dat hij in die 30 Jaar van hele concerten vanaf het podium tot nu 40 seconden van achteruit de zaal mag schieten.

En dan hebben we het gemakshalve nog maar niet over elke halve zool die met een digi dingetje staat te schieten voor zijn website, want ook dat is een steeds groeiende en in de weglopende ergenis aan het worden.

Popfotograaf is een uitstervend ras aan het worden, onmogelijk dat er nog alleen omzet gemaakt kan worden in die specifieke sector.

Laten we hopen dat de grote persburo’s en kranten ook eindelijk eens gaan inzien dat als we samen nee zeggen er helemaal geen publiciteit meer komt rondom de optredens. Laten we niet vergeten dat in deze tijd al het geld verdiend wordt aan deze tournee’s en niet aan cd’s!

Er worden bijna geen cd’s meer verkocht dus het is voor de artiest zeer belangrijk om zijn shows uit te verkopen.

Ook MOJO Concerts zou hierin een belangrijke rol kunnen spelen door misschien vooraf te eisen in de contracten dat er gewoon fotografen moeten worden toegestaan die gewoon hun werk kunnen doen, het is immers voor hen ook belangrijk dat de kranten en tijdschriften hierover zullen schrijven.

En last but not least de platenmaatschappijen zelf, er staat duidelijk in de contracten van elke artiest dat zij promotie moeten doen!

De vraag blijft alleen, zullen de Artiesten er zich iets van aan trekken als wij met zijn allen niet meer komen?

Ik durf te beweren dat ze het vreselijk zullen vinden. Ze leven van aandacht en publiciteit en zoeken naar constante bevestigingen, als ze die niet meer krijgen gaat dat toch aan ze vreten. Alle grote Artiesten willen de ochtend na de concerten toch altijd alle recensies lezen, hoe zullen ze reageren als er ineens niets over hun concert instaat?

Laten we in godsnaam eens alle belanghebbenden bij elkaar zetten en eens een pact sluiten met alle betrokken partijen, alleen op die manier kunnen we misschien over 10 jaar nog zeggen dat we “popfotograaf” zijn………….

William Rutten


Tja, popfotgrafen zijn afhankelijk van artiesten die weer afhankelijk zijn van platenmaatschappijen die afhankelijk zijn van popzenders en organisatieburo’s. Zo werk je als popfotograaf inderdaad mee aan het creeeren en instandhouden van het fenomeen pop als marketing en het fenomeen ster als poppetje. Wat betreft iedere halve zool die met een digi dingetje beelden staat te schieten voor zijn website, die hebben fors moeten lappen voor hun kaartje dus verbieden kun je dat niet. Al weet ik dat er op dat gebied wel vaak pogingen worden ondernomen. Elke afbeelding van het sterretje in kwestie (in het geval van Paul Bergen zelfs letterlijk een sterretje ) kan namelijk geld opleveren omdat hij of zij nu eenmaal vereerd wordt als een god. De vraag is dus tweeerlei: Doe je dit werk voor het geld of omdat je er genoegen in schept ? In het eerste geval moet je je er bij neerleggen, en in het tweede geval zou je je er zonder veel moeite bij neer moeten kunnen leggen.
Rogier Maaskant
23 mei 2007

P.S.: Ikzelf ben bovendien ook best een aardig mens. 😉


Vijftien jaar terug. Het was een warme zomer dag en zie ons nog staan bij de uitgang van het Feyenoord stadion. Lex van Rossen, Rob Verhorst, Paul Bergen, Roy Tee en nog een stel fotografen. Getatoeëerde rockfans, met bandana, staarden naar onze camera’s, de patatkraam draaide op volle toeren.

Een verhitte discussie met het Guns&Roses promoteam; Fotograferen vanaf de mengtafel? Of ze dachten dat we gestoord waren, nou echt niet. Lex en Rob waren woedend. Eensgezind weigerden we vanaf de middenstip van het voetbalveld te fotograferen. Wij waren immers professionals en de onafhankelijke fotojournalistiek stond hier op het spel. We aten nog een patatje en gingen terug naar huis, of de volgende opdracht.

Guns and Roses? Bestaat die band nog wel? Na de Kuip nooit meer wat van gehoord! Te weinig publiciteit gekregen?! Ook heb ik van die fotograaf die stiekem wel ging fotograferen, de stakings -breker, nooit meer wat gehoord…

Geert van Kesteren
23 mei 2007


Soms raak ik echt gedemotiveerd door hoe lastig het popfotografen tegenwoordig wordt gemaakt om een beetje fatsoenlijk hun werk te kunnen doen. Iedere lamlul met portable camera (hoge resolutie of niet) of camera op zijn/haar mobieltje mag tijdens het héle concert mét flits fotograferen en mag doen met de foto’s wat ze willen, terwijl wij popfotografen ons aan allerlei beperkingen moeten houden alsof we een stel criminelen zijn die gedoogd worden. Ik ben toch geen papparazza?! Ik probeer mooie plaatjes te maken waar artiesten trots op kunnen zijn! Mooi promo materiaal voor niets, wat is daar mis mee?!

Ik weet dat er in andere landen bij concerten vaak een speciale ‘photopit’ aanwezig is in de buurt van het podium (zelfs voor de kleinste optredens) vanaf waar er rustig gefotografeerd kan worden. Wat lijkt mij dat heerlijk! Ik voel me hier in NL toch vaak wat opgelaten als ik probeer voor aan het podium te komen. Dan krijg ik weer eens een vuile blik of (een enkele keer) een opmerking naar mijn hoofd, “dat ik maar een uur eerder moet komen als ik vooraan wil staan…” Ik gebruik mijn ellebogen niet om vooraan te komen, vraag netjes of ik de eerste drie nummers voor iemand mag staan om plaatjes te schieten en ben daarna weer snel weg om voor zo min mogelijk overlast te zorgen. Wat zeiken die lui nou?! Het is toch leuk om na het bezoeken van een concert de recensie mét foto’s terug te zien?! En waarom kan dit in NL niet beter geregeld worden?! Gggrrrrrrr!!!!!!

Zo, dat moest er ff uit…. Ik sta volledig achter Paul Bergen en zal zijn boycot steunen. Wat voor mij overgens vrij makkelijk is, aangezien ik mij niet eens een grote telelens kan permiteren. Ik fotografeer vrijwillig voor KindaMuzik en heb domweg het geld niet voor zo’n tele-kanon. De illusie om als popfotograaf mijn geld te verdienen heb ik al lang laten varen, maar dat mijn passie voor de popfotografie de laatste tijd helaas ook begint af te nemen door al die beperkingen vind ik dood en dood zonde.

Eva Ruiter
23 mei 2007


Dag,
Wat ik dan wel weer interessant vind aan het stuk van Paul Bergen is dat hij zo enorm afgeeft op de persbureaus maar dat een simpele zoekopdracht van de beste man bij het ANP al meer dan 3700 hits oplevert en zelfs deze, enorm geweldige wereldschokkende, foto van Paul bij het ANP te vinden is (zie bovenaan dit stuk – red)

Verder heeft Paul geen klagen hoor: Tool op Pinkpop mocht destijds niet gefotografeerd worden door persbureas maar voor Paul Bergen werd een uitzondering gemaakt zodat hij voor het ANP foto’s kon maken. Hetzelfde geldt voor Beyonce: no press agencies allowed maar Paul mocht wel weer naar binnen om foto’s te maken voor ANP. Leuk voor Paul, maar ga dan niet afgeven op persbureaus.
Gr.
Joerie
24 mei 2007


Ik heb er zelf niet vaak meer mee te maken, maar ik heb in het verleden regelmatig popconcerten en festivals gefotografeerd.
Een boycot lijkt misschien een goed idee, maar ik ben bang dat dat nooit haalbaar zal zijn.
Er is altijd wel een fotograaf (beginnend of amateur) die het allemaal zo leuk vindt dat hij of zij wel foto’s wil maken en leveren tegen betaling van een toegangskaart en consumptiebon.
Of de band huurt een fotograaf in en levert de foto’s, kunnen ze lekker zelf selecteren. Het kan alleen werken wanneer de kranten en bladen een boycot ondersteunen en niets publiceren. Maar de meeste kranten zal het een zorg zijn wie de foto maakt en hoe mooi de foto is. Als ze maar een foto hebben. Het liefst gratis.
Gerrit de Heus
24 mei 2007


Inderdaad zoals Geert van Kesteren memoreert stonden we daar bij de ingang van De Kuip. Naast Geert, Rob Verhorst, Jan van Ijken, Jet Belgraver,Joep Lennaerts, Paul Bergen, Lex van Rossen(die de boycot op poten had gezet) en ondergetekende. We keken uit naar de confrontatie met Wendy Laister (van Laister Dickson), omdat we de boycot goed georganiseerd hadden. Lex had me meegevraagd naar het overleg met de NVJ en die had toegezegd ons te steunen (briefhoofd, opstellen argumenten etc). De boycot lukte, omdat er onderlinge solidariteit was. Elke fotograaf had met zijn/haar redactie overlegd en toestemming gekregen om zonder foto’s van Guns ‘n’ Roses thuis te komen, als het niet anders kon. En het kon niet anders. We gaven het management een faire kans, maar die werd weggewuifd. Zoiets hadden ze bij Laister Dickson nog nooit meegemaakt! Overigens de fotograaf, die probeerde zijn zakken te vullen, had alleen een pas voor het voorprogramma en heeft getracht vanuit het publiek foto’s te maken van Gun ‘n’ Roses. Ik heb namens ons 8-en zijn hoofdredacteur aangeschreven op oncollegiaal gedrag. Ik zie hem heel af en toe nog wel. Ik heb hem vergeven. Guns ‘n’ Roses bestaat gelukkig niet meer!

Nu is de situatie al te ver heen. Fotograferen vanaf de mengtafels bij grote sterren komt met regelmaat voor en is door een aantal fotografen geaccepteerd door aanschaf van een 300 mm of 400 mm lens mèt converter. Ze moeten soms wel, omdat de concurrentie moordend is. En de redacties willen gewoon een beeld in de krant. Van de eigen fotograaf of anders van een fotopersbureau! Vijftien jaar geleden waren er een paar fotografen, die rockmuziek als specialiteit hadden. Daarnaast een paar fotografen van dagbladen, die zich graag bezig hielden met rockmuziek naast andere opdrachten voor de krant. Tegenwoordig betekent rockmuziek extra inkomsten in de avonduren en het weekend. Omdat de belangen voor elke fotograaf nu anders liggen, zal er geen sprake zijn van eensgezindheid en zal een boycot gedoemd zijn te mislukken. Een voorbeeld daarvan liet zich zien bij het concert van Bon Jovi in de Heineken Music Hall in Amsterdam in 2006. Ter plekke stelde het management van de band, dat er alleen maar vanaf de mengtafel gefotografeerd mocht worden. De fotografen, die toevallig een lange lens bij zich hadden of de mazzel hadden op tijd geinformeerd te zijn zodat ze die lens nog konden ophalen, dachten er niet aan om het concert te boycotten, terwijl het merendeel van de resterende fotografen daar wel voor was! Cashing in! Solidariteit? No way. Paul Bergen heeft nog aan een paar fotografen, die niet wilden fotograferen aangeboden beelden van hem zelf voor nop te gebruiken, maar dat lost het wezenlijk probleem niet op, naast het feit, dat een zichzelf respecterend fotograaf alleen zijn eigen werk publiceert. Maar wie weet ben ik een doemdenker en lukt het Paul toch om een boycot op poten te zetten. Ik wens hem succes toe!

Roy Tee (onregelmatig als fotograaf aanwezig bij popconcerten voor Het Parool)
28 mei 2007