Zeven jaren slechts heeft Frits Weeda gefotografeerd. Van 1958 tot 1965 legde hij de schaduwzijde van Amsterdam vast. Tot het ineens over was met de fotografie, en hij de camera afzwoer. Veertig jaar later gaat regisseur Marc Schmidt in Het Uur van de Wolf op zoek naar het waarom van deze beslissing.
De documentaire ‘Frits Weeda – Fotograaf zonder camera’ is woensdagavond te zien om 21 uur bij de NPS op Nederland 3.
Fotograaf Frits Weeda (1937) is nauwelijks bekend bij het grote publiek. Geheel ten onrechte: zijn werk is prachtig, toegankelijk én interessant, maar het is vooral ook anders dan dat van zijn tijdgenoten. Zelden is het gevoel van weemoed in de Nederlandse fotografie zo sterk tot uitdrukking gebracht als door Weeda in zijn documentatie van Amsterdam uit de jaren 1958 tot 1965. Juist door deze beperking in tijd en plaats is zijn oeuvre bijzonder.
Waar de meeste Amsterdamse foto’s uit begin jaren ’60 optimisme en vooruitgang ademen, zoals bredere verkeerswegen en ruim opgezette nieuwbouwwijken, fotografeert Weeda de andere kant: afbraak, vervuiling, parkeerproblemen, sloop van oude stadswijken en de teloorgang van natuur en dorpjes aan de rand van de stad. Weeda laat het Amsterdam zien in de schaduw van de nieuwe welvaart.
Ook met Frits Weeda zelf gaat het langzaam bergafwaarts. De donkere tonen van zijn foto’s zijn een afspiegeling van zijn gemoedstoestand, die hem uiteindelijk in een inrichting doen belanden. In 1965 is het ineens over met de fotografie. De documentaire poogt een antwoord te geven op de vraag waarom Frits Weeda, wiens levensverhaal zo dramatisch en kleurrijk is en zo met zijn foto’s verweven, stopte met fotograferen.
• Bekijk een clipje bij Diafragma Films