Was de aarde plat geweest, dan zou het einde van deze fotorit nabij zijn. Maar niet zo somber, we zitten gezellig hoog in de militaire cabine naast een onzichtbare bestuurder. En die verontrustende horizon? Houden we gewoon goed in de gaten. Het mag dan oorlog wezen maar daar merk je hier niks van. Behalve… wat vult daar het gapende gat aan de einder? Een zwart liggend streepje.
Erop af met die glimmende autoneus. In het donker van de linker ooghoek beweegt een tweede glanzende neus, die van de chauffeursschoen: óp de gaspedaal en er weer af… Hobbels in het landschap nemen, gelijktijdig het kentekenbord (oH- 8 5) over het midden van de weg blijven sturen in plaats van een bermbom te prikkelen. Rechts op het dashboard staat de camera, in de aanslag voor een nitraatopname.
Wel nog even aan het diafragma frummelen. Scherptediepte op groot, want is de vraag niet: of het om het doel gaat of om die hele weg ernaar toe? Mocht het eindpunt een vijandelijke hinderlaag blijken dan rest in ieder geval: de tocht langs de bosrand. De wagen schudt. Halt. Eerst nog een scherpe opname voor het security administration archief.
Dwars door het celluloid kaatst het oorlogslicht tegen het zilverhoudende daglichtpapier. Even later een fotobeeld vol verticale krassen en strepen. Tja, oorlog. Maar aan de einder lijkt niets aan de hand te zijn, de lucht loopt er alleen door een trechter in de weg leeg. Wel nog steeds: dat zwarte streepje.
Twee kilometer bosrandschaduw onder de rubberen legerbanden versplinteren. Nooit omkijken. Achtervolgen maar, dat verdomde verdwijnpunt, die metafoor voor toekomst. Gas geven, het laatste steile heuvelobstakel vermalen en dan… vol zicht op een t-splitsing. Loodrecht op het linke verschiet staat gewoon een streep donkere boomtoppen, die van het volgende woud. Boobytrap-perspectief.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.