Fijn, zo’n mislukte maar nogal boeiende foto. Duidelijk niet onder ideale omstandigheden genomen, maar wel raak geschoten.
Kijk nou hoe bruisend die emotionele champagne-splash tegen de buik van de boot uiteen slaat. Een behouden vaart! Maar waar is het water? In plaats van langs de waterkant bevinden we ons in een droge, windstille garage.
Behoorlijk uniek voor een tewaterlating. In plaats van opbollende, officiële vlaggen bevindt het schip zich in het gezelschap van twee slappe vaatdoeken op een plechtige standaard.
Is dit misschien de generale repetitie? Dat zou raar zijn. Een boot doopt men nu eenmaal geen twee keer zonder er een toekomstige scheepsramp over af te roepen. Bijgeloof, heiligschennis. En trouwens, achterop de foto staat: ‘Ceremonie 17 oktober 1991’ genoteerd. En dat de fotograaf nog twee opnames heeft afgeleverd, maar die blijven helaas onzichtbaar.
De mevrouw die de champagnefles tegen de boeg ramt, is volgens dezelfde notitie: Onbekend. Maar het woord Marine valt, dus mevrouw is vast Kapitein of Officier-Generaal. Helaas verdwijnen de strepen en insignes op haar mantelpak onder een flinke champagnestraal. Maar het splinternieuwe schip draagt op haar bevel vanaf nu de naam van superintendent William Callahan.
De champagne druipt na. Er schijnt wat pers en publiek aanwezig te zijn, maar de tegenwerkende zonneschijn bleekt de boel weg en zorgt daarmee voor een veel mooier lichtvlak, in de compositie zelfs op te vatten als de echo van de witgeschilderde bootromp.
En in de verte echoot nog een rechthoekig wit vlak, symbool en belofte voor een verlichte toekomst. Het valt te betwijfelen of de fotograaf deze lichtsuccessen zelf wel waarnam, hij bracht deze foto namelijk naar het befaamde McNeil Island Corrections Center. Ter correctie. Gelukkig is dat er nooit van gekomen.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.