Een objectieve registrerende foto willen maken of juist heel dicht in iemands persoonlijke ruimte komen. Om dit te kunnen bereiken geven Raoul Kramer en Jaap de Ruig de keuze van het beeld maken uit handen. Letterlijk de camera afgeven aan een amateur of jezelf omringen door vaste strenge regels. Afgelopen woensdag organiseerde de GFK beroepsvereniging van fotografen een lezing in Amsterdam waarin fotografen Kramer en De Ruig vertellen over hun werk.
What David Sees is het vervolgproject op Art Amsterdam in 2010 van Jaap de Ruig (1957). In 1991 reisde De Ruig naar Roemenie waar hij David, toen negen jaar, leerde kennen. David komt uit een Roemeense zigeunerfamilie en wordt op zijn 14e van school gehaald om te gaan werken. Hij maakt ijzeren trechters en verkoopt deze op straat.
De Ruig besloot David naar Nederland te halen en op Op Art Amsterdam trechters te laten maken met op de achtergrond foto’s van zijn thuissituatie. ‘Om zoiets neer te zetten op een kunsttentoonstelling lokte aardig wat discussie uit’, legt de Ruig uit.
David op zijn beurt raakte geïnteresseerd in de fotografie die hij om zich heen zag. Overtuigde De Ruig dat hij dat ook kon en kreeg een proefcamera mee waarmee hij zonder schroom de dagelijkse beslommeringen van zijn familie vastlegde.
Al gauw stroomt de mailbox van de Ruig vol. ‘David gebruikt beeld om te communiceren. Op deze manier laat hij mij zien wat er gebeurt. Het is een soort bewijsmateriaal.’
De Ruig selecteert de beelden en bewerkt ze na als het nodig is. ‘Als een foto heel goed is, maar net iets te donker, vind ik het zonde om dat zo te laten,’ vertelt hij.
De foto’s die David maakt had de Ruig ook zelf kunnen maken. ‘Maar dan moet ik daar wel voor langere tijd tussen gaan wonen en dat kost tijd en geld.’
David werkt nu voor de Ruig en krijgt betaald: 150 euro per maand, het Roemeense minimumloon. Aan het eind van 2012 maakt de Ruig een solotentoonstelling van het project.
Van 2005 tot 2007 leefde Raoul Kramer (1978) in het Midden-Oosten als conflictfotograaf. ‘Ik heb niet zoveel met journalistieke fotografie. Ik ben ook altijd te laat ter plekke en mijn beeld bracht geen nieuws meer. De plekken waar ik kwam waren al te vaak in beeld gebracht.’ Kramer wilde iets nieuws. Hij had geleerd dat je bij journalistieke fotografie constant gebruik maakt van emoties en gevoelens om de kijker te beinvloeden. ‘Ik vroeg me af hoe het eruit zou zien als je een conflict in beeld zou brengen zonder emoties.’
Kramer wilde beide kanten van een conflict gelijk benaderen. Tijdens het project Equidistance fotografeerde hij het grensgebied tussen Israel en Palestina op gelijke afstand van de Gazastrook. Dit resulteerde in landschappen die voor de leek veel overeenkomsten vertonen, maar sommige mensen beweren grote verschillen te zien tussen de rivaliserende gebieden. ‘Ik wil niet dat mensen gestuurd worden door mijn visie, maar hun eigen gedachtes en meningen erop los kunnen laten’, licht Raoul toe. Door rasters te leggen over een kaart, vaste gps coordinaten te nemen en strikte regels toe te passen hoopt Kramer dat er een zo objectief mogelijk beeld ontstaat. ‘Op deze manier kan ik de controle loslaten en hoop ik dat een conflict op een gelijkwaardige manier kan laten zien.’
www.raoulkramer.com
www.jaapderuig.com