Graat

Een gedeeltelijk transparante hand zonder botten, een stuk papier met wat brokstukken kwal en dit alles gevangen in een ongewoon lichtschijnsel. Waar kijken we nu toch weer naar…?

Naar een proef-foto! Dat er het een en ander aan het huidige ontwikkelingsniveau van de fotografie is voorafgegaan zal geen verrassing zijn. Maar wat hebben sommige fotografen daartoe een hoogst eigenaardige capriolen uitgehaald! Een normale proeve van bekwaamheid in grijstinten, prima hoor. Maar de onderwerpkeuze… die loopt meestal ver hierop achter. ’t Is alsof men stomweg wat toevallig voorhanden zijnde materie greep en voor de camera sleepte.

Neem het fotokader. Ach, er zal in de doka wel lang over zijn nagedacht, dus die krijgt het voordeel van de twijfel: in balans. Grijstinten, korrel en helderheid zijn ook wel okee. Maar de zeggingskracht van dit proefbeeld blijft toch voornamelijk alsof we zo meteen een taart in ons gezicht geduwd krijgen.

Misschien ontgaat ons iets. We blijven de foto lang observeren. Wat bedoelt de fotograaf nou toch? Op papier wordt schijn materie, en de materie wordt schijn. O, en dan die overgang bij de pols: van papier naar vlezigheid. Hier valt de werkelijkheid plotseling rauw op ons dak.

Tja, één ding moet van deze proef-foto worden gezegd: het oog belandt uiteindelijk rechtsboven alsnog in iets oogstrelends: een mouw van visgraat. Zuiver, mooi wollig en zo contrastrijk. Gewoon: dat het is wat het is. En eigenlijk het fixatiepunt in deze compositie, maar waarom dan wel een graat in de mouw… en geen botten in de hand? Let maar op, veel proeven op fotopapier blijven voor eeuwig bizarre raadsels.

schoenendoos0

Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.