De vrije vogel is gekooid: Gerard Fieret, Haags straatfiguur, kunstenaar, duivenvriend, is in een verzorgingstehuis opgenomen. Zijn lichamelijke toestand is de laatste maanden zo verslechterd dat het niet meer verantwoord werd geacht hem in zijn eentje in zijn caravan op het landgoed Duinzigt te laten wonen. Na een onderzoek in het ziekenhuis werd opname in een tehuis nodig geoordeeld. Het zijn vooral zijn benen die hem parten spelen.
– door P. van der Eijk (geschreven voor Den Haag Centraal)
Ondanks die ongemakken zag hij tot verbazing van velen tot voor kort nog kans met zijn 84 jaar elke dag bij weer en geen weer op zijn zware fiets, volgeladen met zakken en emmers graan, naar de Haagse binnenstad te rijden om zijn duiven te voeren. Hij en zijn duiven, ontmoetten elkaar in de namiddag jarenlang op een tiental vaste plekken, een ritueel zowel voor Gerard, voor de vogels als voor de Hagenaars die hem door de stad zagen rondrijden.
Vroeger speelde hij op straat op zijn panfluit om de opbrengst daarvan in duivenvoer om te zetten. Hij vond het geen enkel bezwaar zelf sober te leven en zijn aow-uitkering te besteden aan de duiven.
Het had iets navrants hem als een ontheemde te zien rondscharrelen terwijl op hetzelfde ogenblik in het chique veilinghuis Sotheby zijn foto’s voor meer dan duizend euro per stuk werden geveild. Want Gerard Fieret mag dan in geen jaren meer een camera hebben aangeraakt, zijn vroegere werk wordt door kenners hoog aangeslagen. Het is dan ook zeer gewild bij collectioneurs.
De laatste jaren nog werden hem regelmatig exposities gegund, in het Fotomuseum Den Haag maar ook elders. Tot in de Verenigde Staten toe hangt werk van hem in een galerie.
Behalve fotograaf was Gerard ook tekenaar en schilder. Vele Hagenaars zijn in het bezit van zijn met snelle hand vervaardigde karikaturale portretjes en tekeningen, gemaakt op bierviltjes. Hij, als ‘dubbelkunstenaar’, beroemde zich erop nooit te gaan slapen alvorens een gedicht te hebben gemaakt, een productie die is neergelegd in een aantal bundels. Dankzij vooral Wieteke van Dort, die Fieret lang in zijn niet altijd gemakkelijk bestaan heeft gesteund, zijn er ook cd’s uitgebracht waarop hij zelf zijn gedichten voordraagt,
In 1992 werd deze poète maudit door de gemeente Den Haag onderscheiden met de Ouborgprijs, groot tienduizend gulden, een extraatje waar hij, en zijn duiven wel raad mee wisten.
Zijn fotowerk werd door de jury, onder wie Rudi Fuchs, omschreven als ‘eigenzinnig en zonder enige behaagzucht’. De opnamen lijken geheel parallel te lopen met zijn dagelijkse leven en laten zich door zijn manier van kijken lezen als ‘visuele gedichten’, zo heette het jaren nadat de foto’s gemaakt waren.
Zijn excentrieke verschijning en zijn werk waren aanleiding genoeg voor de cineast Jacques Meijer met een tussenruimte van tientallen jaren twee films van hem te maken. Enkele weken geleden werden deze nog onder grote belangstelling in Foam in Amsterdam vertoond.
Bij de laatste presentatie van een van zijn dichtbundels twee jaar geleden leverde dat een prachtig beeld op: Gerard, met zijn muts op en grote baard ogend als een kabouter midden in moderne, strakke boekhandel Buddenbrooks aan het Noordeinde.
Ze zullen hem missen, en op hem wachten, op deze karakteristieke figuur; niet alleen de duiven, maar alle Hagenaars die weleens op straat komen.
met dank aan Jacques Meijer
REACTIE:
Bij het verhaal van “Haagse duiven treuren om Gerard Fieret” moet ook staan dat hij meer vertrouwen in de duiven had dan in mensen die mensen die heel veel foto’s van hem hebben gestolen en gebruikt zonder er voor te betalen.
En zodoende is hij meer en meer van de mensen verwijderd en ging meer met de duiven om.
Net zoals de duiven hem missen, miste hij de mensen.
Thanks in advance
Robert Goddyn, 1 februari 2008