Natascha Libbert’s boek "Take me to the Hilton" laat op subtiele wijze zien hoe kortstondig de mens volledig greep heeft op zijn leefomgeving. Libbert studeert er mee af aan de deeltijdopleiding van de KABK, afdeling fotografie. Maar haar veelomvattende blik rechtvaardigt een succesvolle handelseditie. Wat maakt Libbert’s werk zo bijzonder?
Libbert begeeft zich in twee werelden. Werken als stewardess bij de KLM combineert zij met een koortsachtige creatieve zoektocht. Libbert hield die twee werelden lange tijd gescheiden. Er was tegenzin zichzelf binnen de KLM-wereld als fotograaf te manifesteren. Om binnen de omgeving van haar werkend bestaan van rol te wisselen, de in de hotellobby’s relaxende collega’s links te laten liggen en haar eigen gang te gaan. Maar zo’n twee jaar geleden kwam de ommezwaai en ging de Hasselblad mee op reis. Niet lang daarna moet het kernidee van Take me to the Hilton zijn ontstaan.
De filosoof Georg Simmel stelde dat de mens zich verwezenlijktin de materiele dingen die hij zich verwerft. Bij dat verwerven van dingen hebben wij altijd een doel voor ogen, een gevoel dat wij najagen. Het object dat wij begeren moet ons een gevoel van succes en vervulling geven. En dat doet het ook. Alleen doet het dat maar zeer kortstondig. De vervoering van het verwerven vervliegt sneller dan wij in de gaten hebben. Wat overblijft is het bezit van de zaak, wat na verloop van tijd dof afsteekt naast het aanvankelijke gevoel, dof van saaiheid. In dat opzicht kunnen dromen beter nagejaagd dan verwezenlijkt worden, want eenmaal verwezenlijkt volgt onvermijdelijk teleurstelling. “Is dit alles”, of, in de woorden van Marilyn Manson: “When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.”
Het zijn deze kapot gegane dromen die Libbert in haar werk op het spoor is. Zij doet dat in vijfsterrenhotels en lobby’s van luchthavens. Plekken die oases van luxe pretenderen te zijn.
Maar het perfecte decor vertoont barstjes. De geconstrueerde leefomgeving kan gewoonweg niet aan onze hooggespannen verwachtingen voldoen.De dieper in haar werkliggende laagis die van de menselijke kwetsbaarheid. Uiteindelijk lukt het ons niet onszelf daadwerkelijk duurzaam te verwezenlijken in tastbare materie. Pogingen daartoe zijn even kwetsbaar als wijzelf.
Ook Libbert zelf ontkomt niet altijd aan deze menselijkheid. Aanvankelijk bereidde zij de productie van haar boek met de precisie van een militaire veldtocht voor. Maar met de deadlines in zicht trad er eerst vertraging op bij het vaklab en liep vervolgens de eerste drukproef over van de kleurfouten. De combinatie veroorzaakte op een ochtend de totale paniek. Later die dag stuurde ze een sms: “ik ben gewoon de personificatie van mijn boek. Doet ze zo hard haar best, ontglipt het haar toch.” UIteindelijk kwam het goed en met het eindresultaat presenteert Libbert een intrigerend en ontroerend boek.
Take me to the Hilton – Natascha Libbert
eigen beheer
oplage 300 ex
EUR 25
te bestellen via www.nataschalibbert.nl