Vanaf vanmiddag staan er op de site van het Nederlands fotomuseum 99 foto’s van Hans Aarsman online, die elke particulier gratis mag downloaden en afdrukken.
Hans Aarsman, die zijn liefde voor de fotografie vormgeeft in tentoonstellingen, boeken en tijdschriften, er columns over schrijft voor de Volkskrant en Photoq; daarnaast ook verhalen en toneelstukken publiceert, nam een tamelijk rigoureuze beslissing. Vanaf vandaag zijn alle foto’s uit zijn series Hollandse Taferelen, Aarsmans Amsterdam, Oost-Duitsland en Openbare Rituelen gratis beschikbaar voor particulier gebruik.
Over het waarom van dit besluit mailt hij ons:
‘Het is een fantasie die ik al jaren heb. Toen Flip Bool van het Nederlands fotomuseum langs kwam om werk van me te kopen, bleek dat ik de eerste was die ze gingen aankopen. Ze zochten nog naar een ingang voor hun verzameling. Musea verzamelen zo duf, vind ik, zo 19e eeuws, zo hebberig. Waarom doen jullie het niet eigentijdser, heb ik ze voorgesteld. Een manier die helemaal bij het medium past, fotografie is toch de viering van de reproductie, het weggeef-medium bij uitstek. En verder heb ik altijd weerzin gehad tegen het maken van afdrukken uit periodes die ik achter me had, je bent zo een dag kwijt voor zo’n afdruk in een lijst.’
Aarsman verwacht eigenlijk niet dat instituties of particulieren die eerder foto’s van hem aankochten moeite hebben met dit initiatief. Hij stelt dat een maximaal op A3 uitgeprint beeld toch echt iets anders is dan een druk op fotopapier. Zijn met de hand gedrukte C-prints verkocht hij voor maximaal 1000 euro. Op onze vraag of hij zijn literaire teksten nu ook via internet gratis beschikbaar maakt, antwoordt Aarsman dat dat al lang het geval is.
Het fotomuseum lanceert met deze verwerving het nieuwe aankoopbeleid, dat zich richt op het verwerven van complete, invloedrijke Nederlandse fotoprojecten. Naast Aarsman’s werken heeft het museum ook Honderd Zomers, Honderd Winters van Bertien van Manen aangekocht Deze projecten worden als digitale bestanden en prints in de collectie opgenomen. De foto’s zijn op internet te bekijken en – in het geval van Aarsman – voor particulier gebruik gratis te downloaden. De foto’s van Van Manen zijn binnenkort op internet te zien. Het fotomuseum en Aarsman hopen dat andere Nederlandse fotografen zullen volgen en hun werk in digitale vorm gratis ter beschikking zullen stellen aan het Nederlandse publiek.
De fotograaf en het Nederlands fotomuseum hebben ter introductie van deze nieuw ingeslagen weg een actie bedacht:
Verstuur twee ‘Waterhuizenprints’ – krijg er één gesigneerd retour.
Wie van de foto Waterhuizen uit Hollandse Taferelen twee zelfgemaakte prints opstuurt naar het fotomuseum, krijgt één door Aarsman gesigneerde print terug. De tweede prints van Waterhuizen worden te zijner tijd gepresenteerd in het fotomuseum. Al die verschillende uitvoeringen van één foto: klein, groot, groenig, gelig, op glans gedrukt, op mat, met witte rand, zonder, met permanente inkt of met inkt die vergeelt.
Inzenders van de foto Waterhuizen wordt gevraagd naam / adresgegevens / papiersoort / printertype met een zacht potlood op de achterzijde van de prints te schrijven en een aan hen zelf geadresseerde en gefrankeerde envelop mee te sturen. Insturen kan tot 1 juli 2006.
• Aarsman bij het Nederlands fotomuseum, zie: www.nederlandsfotomuseum.nl
• Reageren? Mail PhotoQ
Mijn naam is Ton Aartsen, ik ben fotograaf en samen met mijn partner exploiteren wij Fotogalerie No5 in Leeuwarden.
Als Hans Aarsman zijn foto’s al dan niet gratis weggeeft is dat geheel aan hem zelf. Als je voldoende inkomen hebt om dit te doen is dat alleen maar goed. Je maakt andere mensen op wat voor een manier dan ook blij. Voor de fotografen en alle andere kunstenaars, die (nog) niet voldoende middelen hebben zullen dat hoogst waarschijnlijk wel laten. Zorgvuldig je beeld maken, zorgvuldig je beeld in de markt zetten en vooral zorgvuldig omgaan met je budget om dat te kunnen blijven doen waar het voor jouw om gaat, fotograferen! Met door het gratis weggeven van je foto’s verpest je echt niet de markt, welke markt dan ook. De Slegte bestaat al zolang en boeken (nieuwe en goede boeken) blijven duur en goed verkocht. Het hele geneuzel rondom deze actie is zo oninteressant. Onze praat en discussiecultuur levert naar mijn mening geen betere fotografie. Je maakt mensen alleen nieuwsgierig en dat doet Hans Aarsman dus goed. Veel foto’s maken, veel foto’s zien en vooral binnen jezelf toelaten wat je mee wil nemen in je volgende foto, is veel belangrijker. Je foto’s moeten kunnen groeien. Niet zeggen dat zijn beelden niet interessant zijn of dat het kopietjes zijn van de werkelijkheid, daarmee laat je je eigen jaloezie zien. Hans levert een goede bijdrage aan de fotografie, met zijn foto’s, uitspraken en acties. Andere fotografen en fotokunstenaars doen dat weer op hun geheel eigen wijze. Met elkaar een geheel, prima. Met deze metacommunicatie maak je jezelf alleen maar belangrijk. Ik merk in onze galerie dat als de bezoeker een foto mooi vindt hij of zij zachtjes mompelt “mooi” om vervolgens al dan niet tevreden naar huis te keren. Ga ik echter uitleggen wie de fotograaf is, hoe hij/zij werkt en waarom hij/zij dit zo gemaakt heeft, zie je hun oogjes oplichten en hun tred bij het verlaten van het pand een stuk lichter is. Vaak bedanken zij mij voor de uitleg en zeggen dat de foto’s nu meer voor ze “leven”. Daar gaat het toch om? Een foto moet toch ontroeren? Natuurlijk is geld belangrijk maar ik geef ook wel eens een foto weg als ik merk dat iemand heel emotioneel wordt van die foto en alleen om het geld het niet kan kopen. Of ik stel een zeer ruime regeling voor met een zeer forse korting wat bij hun “past”. Kortom, praten over fotografie levert geen betere foto’s, praten over foto’s wel.
Ton Aartsen
Waarom spreekt men steeds over een hang van de fotografie naar de schilderkunst ?? Is het niet zo dat dat puur een discussie is over het gebruik van een medium ??
Een kunstenaar gebruikt een medium om aan zijn drang tot verbeelding toe te kunnen toegeven, op wat voor manier hij dat doet hangt af van de middelen die hem ter beschikking staan en welke geschikt zijn om aan dat doel te bereiken.
Raakt mij diep als ik bemerk dat mijn strijd naar goed werk
op deze manier wordt afgedaan, heb verdomme nog niet eens bij financieel gewin stil kunnen staan!! Verrijk voorlopig nog meer levens vanhongerige consumptieogen dan dat ik de hongerige monden van mijn gezin kan voeden, maar ja,
dan moet je ook maar geen kunstenaar worden. Die geven toch alleen maar toe aan hun eigen geneugten !!
Jammer alleen dat hun eenzame strijd zo onzichtbaar is !!
Martijn Doolaard
Doe maar beter zo
Ja, goede zaak
alleen dat waterhuizenprojekt is nogal suf
en zonde van de exporuimte
en ik raad iedereen aan op zijn minst een behoorlijke print laten maken
op echt fotopapier
bijvoorbeeld bij Photex in de Hoogstraat in Rotterdam
tel: 010-2141314
grt
Rogier Maaskant
Hij verdiend ook meer met schrijven dan met fotograferen.
En de foto’s zijn ook niet meer van hem, omdat ze aangekocht zijn dus niet hij maar het museum geeft ze weg want hij geeft iets weg wat nu van een ander is ??
En ze kunnen dus zien wie de foto’s gedown load heeft Amateur of Prof ??
Dus als zijn foto’s ergens in Peru op een Bill Board hangen dan is dat OK ??
Maar ja het is een manier om belangstelling te krijgen.
Dus zijn zijn foto’s wel zo interesant ??
Thanks in advance
Robert Goddyn / UPA Photo
Beste Hans,
Wat krijgen we nou! Heb je een grote prijs in de loterij gewonnen of door jouw
schrijfsels voor een meer dan modaal inkomen gezorgd? Leef je stil van al die foto’s die
je voor een goeie prijs verkocht hebt of ga je dood en denk je weg er mee zo belangrijk
is mijn fotografie ook weer niet geweest? Terwijl ik voor 3 tientjes mijn A3tjes voor 30
euro te koop aanbied om voor brood op de plank te zorgen zet jij mooi al die fotografen
die het van de verkoop moeten hebben in hun hemd.
Kom nog eens langs als je in de buurt (Bakkum) bent. De bal ligt ook nog op de plank.
Groet
Henk
info@henkvanderleeden.com
Het klinkt zo gewichtig….
Hans Aarsman is een soort moderne Eugene Atget van de lage landen. Hij registreert wat hij ziet, wat voor de volgende generatie als documentatie materiaal wellicht interessant zal blijken. Hij beoefent slechts een gedeelte van de fotografie : gebruikers fotografie dat in boekvorm tot zijn recht komt. Niets mis mee, maar welke particulier wil dat kopen om aan de muur te hangen of als verzamelaar in een la te leggen ? Zelfs als hij het cadeau krijgt ? Voor aan de muur is het té gewoon, té realistisch, iets wat we dagelijks met eigen ogen kunnen waarnemen en wat je niet nog eens als statement aan je eigen muur hangt. Voor de verzamelaar is de naam van de fotograaf, de handtekening interessant. Heeft Aarsman een wereldnaam? Is hij vernieuwend? Op de anonimiteit heeft men ook iets gevonden. Twee afdrukken, één handtekening. Maar welke waarde vertegenwoordigd de niet zelfgemaakte machinale kopie als het geen handelswaarde heeft ? Mag ik weten of het storm loopt ?
Hans Aarsman wil alles registreren. Laatst wilde hij met een enquette inventariseren wie Photoq leest en waarom. Nu met deze weggeef foto actie wil hij weten hoeveel mensen werkelijk in zijn fotografie geïnteresseerd zijn. Een ludieke manier om de aandacht op jezelf en je werk te vestigen. Een goede PR man.
Ik zou wel eens uitgezocht willen zien hoeveel fotografen zonder zoveel ophef zo nu en dan hier en daar een foto weggeven? En dan nog wél zelfgedrukt. Oeps, dat is andere koek.
Marijke Winnubst Photographs
Beste Collega’s,
Elke fotograaf heeft het recht (in dit geval de Auteurswet) om afspraken te maken over het gebruik en de openbaarmaking van zijn of haar foto’s en Hans maakt van zijn recht gebruik. Niks mis mee toch? Ik heb me gestoord aan de reactie in De Volkskrant. Machteld van Hulten voerde een kleine peiling uit waarvan de resultaten mij zeer verbaasden. De ‘gepeilde’ fotografen Marnix Goossens en Paul Bogaers hebben ook de rechten en mogelijkheden van de Auteurswet aan hun zijde. Zij maken een andere keuze dan Hans Aarsman en zullen hun werk niet gratis beschikbaar stellen. Zij hebben daartoe alle recht en hun keuze is volstrekt legitiem.
Van Hulten peilde ook de meningen van Wim van Sinderen en de galeriehouder Jurriaan van Kranendonk. Uit de woorden van Wim van Sinderen, hoofdconservator Fotomuseum Den Haag, klinkt een zeker dédain ten opzichte van het Nederlands Fotomuseum. Het Nederlands Fotomuseum mag dit …..’soort experimenten doen. Maar wij houden ons meer bezig met fotografie als een zeer waardevol medium.’ Het klinkt alsof het Nederlands Fotomuseum de fotografie in al zijn verschijningsvormen niet serieus neemt in tegenstelling tot Van Sinderen’s eigen Fotomuseum (sic). Maar dat is natuurlijk niet zo! Van Sinderen vindt ook dat niemand zou moeten reageren op de actie van Aarsman. Uit de mond van een fotoconservator is dit een curieuze uitspraak. Een foto is een middel om visueel te communiceren, niet meer en niet minder! En hoe meer mensen een foto zien (of downloaden) hoe beter het is. De artistieke, culturele en economische waarde van een foto wordt immers niet bepaald doordat deze foto niet of nauwelijks openbaar gemaakt wordt. Hoe meer een foto gepubliceerd is, tentoongesteld wordt of op een andere manier openbaar gemaakt wordt, hoe groter de artistieke en culturele waarde. Ik ben nog nooit een fotograaf tegengekomen die als uitgangspunt heeft dat zo weinig mogelijk mensen naar zijn of haar foto’s moeten kijken.
Galerist Jurriaan van Kranendonk maakt dezelfde denkfout. Ook hij gaat er – weliswaar impliciet – van uit dat de fotografen die hij vertegenwoordigt hun foto’s in gelimiteerde oplages aanbieden om zodoende de prijs hoog te houden. Hij zegt dat de actie van Hans Aarsman niet van invloed zal zijn op de kunstmarkt. Waarschijnlijk bedoelt hij de markt voor foto’s. Ik durf te wedden dat hij – als hij daartoe de kans zou krijgen – gaarne de foto’s van fotografen als Richard Avedon, William Klein, Cartier-Bresson of Helmut Newton zou verkopen, hoewel deze fotografen hun beelden al honderden malen verkocht, tentoongesteld en gepubliceerd hebben. Of is de uniciteit of gelimiteerde oplage van hun foto’s niet van belang? Dat hij opkomt voor de belangen van de fotografen die hij vertegenwoordigd is natuurlijk volstrekt juist.
Het lijkt er op dat Wim van Sinderen en Jurriaan van Kranendonk het belang van fotografen om hun werk om brede schaal openbaar te maken ondergeschikt willen maken aan een ouderwetse kunsthistorische opvatting over uniciteit van kunstwerken, waarbij ze voorbij gaan aan de economische, culturele en creatieve rol die foto’s in onze maatschappij spelen. Hulde aan Hans Aarsman die met zijn actie laat zien dat fotografen hun auteursrechtelijke teugels in eigen handen moeten houden en dat ze verder moeten kijken dan hun financiële belangen op korte termijn.
Jan Everhard