Met de armen wijd gebaart een man in functie hoe de boel om hem heen probleemloos dient te verlopen. Onduidelijk is of zijn hoofd daarbij iets naar rechts staat gedraaid, zijn pet schept verwarring. De vingertoppen van zijn linkerhand rusten op de ijzeren rails. Gelukkig is de tram net voorbij.
De vraag is of de elektriciteitsdraden boven in beeld compositorisch gezien niet worden verstoord door de bus, tramwagon en die ene voorbijganger. Had de fotograaf niet beter kunnen wachten tot stoep, rails en rijweg weer vrij waren? Hij had daartoe toch die regelaar tot zijn beschikking.
Was de foto, lees: compositie, in dat geval geslaagder geweest? Kan een eindeloze discussie worden. Ondertussen moet de kijker met gevoelens van onheil dealen omdat de agent voor eeuwig met zijn rug naar 1/3 van de verkeersstroom gedraaid staat. Met voor altijd die vingers op de spoorrails… Logisch dat er zorgen rijzen omtrent de volgende tram. De enige houvast is de verderop gelegen wissel die aantoont hoe het stukje tram niet van rechts kwam maar écht de vingers al passeerde. Klaarblijkelijk is dat gewoon goed afgelopen.
Was de foto minder onrustig geweest wanneer iedere verkeersdeelnemer ontbrak? Niet. Want ook dan staat de geüniformeerde nog steeds midden op de rijweg.
Mogen we nou niet gewoon even zonder gedoe van deze foto genieten? Zonder bezorgdheid, angst, negatief geladen inleving of rampgedachten? Die vingers… de volgende tram… Kan die regelaar desnoods uit beeld worden geretoucheerd of -photoshopt?
Nee. Want geen klap meer aan daarna. Weg fotokracht. Laat ‘m nou maar staan daar in dat gebrek aan zonneschijn met – wel vreemd – die te sterke schaduw achter zijn voeten… bloed of retouche?
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.