ICP analyseert huidskleur

Fotografie lijkt bij uitstek geschikt om mensen te beoordelen op hun uiterlijk, terwijl we toch hebben geleerd dat je mensen niet op hun uiterlijk moet beoordelen. Een tentoonstelling in het Newyorkse International Centre of Photography (ICP), nog te zien tot 29 februari, verdiept zich in de vraag of fotografie meer kan dan alleen maar racistische vooroordelen bevestigen.
En van de expositie is een catalogus verschenen die is gerecenseerd in de New York Times Book Review: Voorwerpen worden onderwerpen

Bekijk de website van de tentoonstelling bij ICP: Only Skin Deep. Helaas een wat gebruiksonvriendelijk Flash-product.


Een interessante reactie op dit bericht kwam van Theo Kamphuis. Hieronder de beknopte versie:

Beste Edie,
Het onderwerp deed me denken aan een discussie op de ‘Discussielijst
voor Bibliothecarissen en Informatieprofessionals’ (of all places…) oktober-november 2003 waarin een nogal dom gestelde vraag, van de mediathecaris van het Instituut voor Criminaliteitsbeheersing en
Recherchekunde (ICR) in Zutphen, behoorlijk wat reacties opriep:

‘Collega’s,
Wij zijn dringend op zoek naar het volgende: Foto’s van het gezicht (recht van voren!) van mensen van het volgende ras:
– kaukasisch, aziatisch, negroide, mongolide, zuid-amerikaans..
Deze foto’s willen wij graag lenen om deze vervolgens te scannen en te
gebruiken t.b.v. het rechercheonderwijs.
Het is de bedoeling dat rechercheurs o.m. aan de hand van deze foto’s
leren om personen te identificeren (zijn ze daadwerkelijk van bijv.
negroide afkomst?).’

De hele discussie is terug te vinden op www.kb.nl/nedbib-l.

Een van de interessantste bijdragen in de ‘discussie’ verwees naar een website die ik als zijpad in het kader van de genoemde ICP tentoonstelling ook de moeite van vermelden waard vind. Het betreft een educatief bedoelde site over ‘rassen’ bij een Amerikaanse tv-serie waarvan het onderdeel ‘Sorting people’ illustratief is voor het bevooroordeeld indelen van mensen naar raskenmerken:
Sorting People.

Ik vond de sorteertest destijds verrassend en het leek me de moeite waard je er op te wijzen.
Theo Kamphuis