Er ligt een enorme steen in het Engelse Lake District. Die steen ligt er wel wat wankel bij. Bleef de fotograaf daarom enigszins op afstand? Durfde hij de trap niet te nemen?
Zonder die trap kunnen we het ons zó voorstellen: hoe deze mega kiezel lang geleden het beeld in rolde… en op zijn punt tot stilstand kwam. Toen kwam de mens die de steen een naam gaf: Bowder Stone. Pas daarna arriveerde de fotograaf. Een Amerikaan, in 1905.
En wij maar tegen die steen aan kijken. Waarom nam die Amerikaan de trap nou toch niet? Zo jammer. We vermoeden een uitzicht vanaf de steentop, saai wellicht. Maar dat kon de Amerikaan niet weten, daarvoor had hij er toch op zijn minst eerst bovenop moeten staan.
Het is- we schatten- slechts dertig treden omhoog. Maar voor ons zijn ze onbereikbaar. Dan maar proberen langs die steen te turen. Een verte. En beneden, is dat een dal? Bowder Stone begint knap hinderlijk in de weg te liggen. Één duwtje misschien? We weten niet eens of hij wel op een helling ligt. Waarom heeft onze Amerikaanse fotograaf destijds zijn kans niet gegrepen. En wat een saaie foto trouwens. Of niet?
We hebben al vele keren denkbeeldig die dertig treden steenopwaarts genomen. Daarna om ons heen geloerd… iets in de verte zien bewegen. We willen niet weten wat, nemen genoegen met iets levends. Laat maar. Veel spannender.
Hadden we zelf het plaatje geschoten dat de Amerikaan had moeten veroveren, dan hadden we gewoon een foto gehad met iets levends erop. En dat iets bewoog dan niet eens meer. Nee, zonder Amerikaanse vakfotograaf hebben we nu een veel interessanter, imaginair uitzicht. Telkens anders. Houden we zo.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.