Alsof die haring ervoor gemaakt is, zo gemakkelijk is die bij de staart te vatten en glijdt-ie daarna door het keelgat. Niet leuk voor de vis.
Waarom kijkt vader dan toch zo geamuseerd? Dat heeft natuurlijk met de fotograaf te maken. Die moet moeder vastleggen, maar lukt het een beetje? We speuren haar mantelpak na op een vetvlek. Nee, gelukkig geen lekkende maatjesharing. Dat de foto snel is genomen, verraadt de best ontspannen pose van beide ouders.
Prachtig dit vierkante fotoformaat. Alleen kunnen we hierdoor helaas net niet lezen waar we ons bevinden. IJmuiden of Scheveningen dat klinkt weer zo gemakkelijk, alsof we ons er snel vanaf willen maken. ‘Goeie maatjes, malse maatjes’ lezen we op de reclameposter. Klinkt Amsterdams, maar staat daar op de etalageruit niet ROSIER? Dan komen we terecht in of Urk, of Vlissingen, óf Middelburg.
Hollandse Nieuwe, die piepjonge haring, is schijnbaar geschikt voor consumptie. Maar realiseert moeder zich dat maatjesharing afstamt van maagdenharing, een vis die nog geen hom of kuit bevat? Of erger: dat deze haring zojuist door de kaker is ontdaan van zijn ingewanden, tenminste op de alvleesklier na. Die klier scheidt enzymen af die de haring doen, ehm, rijpen. En moeder maar lachen.
We proberen uit alle macht door de oplichtende kier daar rechts in de verte te gluren. Zien we iets. Waar zouden we zijn? Die kier betekent vast een deur naar een achterplaatsje. Een erf. Voelt niet stads. Wel fijn om te weten dat er eenmaal binnen in deze viszaak nog altijd een vluchtweg is. Gezellige foto, maar liever geen haring.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.