Onlangs mocht ik mijn nieuwe Canon EOS 1Ds MkIII in ontvangst nemen. Maanden geleden besteld, in augustus al even mogen vasthouden bij Canon in Hoofddorp en nu dan was het zo ver. Ik zat begin december bij de eerste zending en had de eer diezelfde middag nog naar Calumet te mogen afreizen. Ja, de heren bij Canon weten hoe ze precies voor de feestdagen hun nieuwe slagschip in de markt moeten zetten.
Waarom had ik eigenlijk ook al weer een nieuwe besteld vroeg ik me de laatste tijd af tijdens het werken met mijn ‘oude’ 1Ds Mk II af. Prima camera, grote bestanden, bedrijfszeker; weinig op aan te merken. Wat zou die Mk III daar aan kunnen toe voegen?
– door Marcel Molle
Nog grotere bestanden. Van 16.6 Megapixels naar 21 Megapixels per beeld. Kan in voorkomende gevallen voor commerciële fotografen zeker handig zijn. Foto-journalisten die van de perfecte compositie houden en veel croppen zullen er ook van houden. Maar, mijn hemel, wat een puist ruimte neemt het in op je harddisk! Maar werpen voorstanders tegen, Mb’s kosten tegenwoordig bijna niets meer. Ook waar. En eigenlijk heb je ook weer een nieuwere, snellere computer nodig om de bestanden een beetje vlot te verwerken.
Groter display op de achterkant van de camera. Absoluut zinvol. Voor jezelf geeft het je meer zekerheid over scherpte en belichting. Anderen (dwingende art directors en zo) kunnen beter meekijken. Je kunt er ook beter op inzoomen en met een nieuwe knop ( een soort joystickje) er beter in ‘rondkijken’. Iets wat op compactcamera’s al lang kon.
Een groot nadeel bij de Mk II was het reinigen van de sensor. Ik heb er bijkans een om zeep geholpen toen ik met vloeistof en een stoffen krabbertje hem probeerde schoon te maken. En hoeveel geld ik al niet heb uitgegeven aan kwastjes, stofzuigertjes of lichtgevende loups… Nu is er de zichzelf reinigende sensor. Er zit een film, een soort schutblad voor de sensor die trilt wanneer de camera aan en uit wordt gezet. Het stof dwarrelt naar beneden en wordt door een plakstrip aan onder- en zijkant opgevangen. Navraag bij Canon leert dat die strips niet vervangen hoeven (of kunnen?) worden. Het moet zich nog bewijzen, maar het is veelbelovend. Overigens is het niet zo dat je helemaal niet meer hoeft schoon te maken. Op dit ogenblik wordt als beste optie de synthetische en draaibare kwast aangeraden. Door het draaien maakt het ding zich anitstatisch en vegen maar. Het allerbest is niet of zo weinig mogelijk lenzen vervangen. Maar goed, dat is een wat begrotelijke oplossing.
Ruis in de hogere ISO waarden. Nog zo’n heet hangijzer, of misschien zelfs taboe bij digitale fotografie. Maar hier laat dit monster zijn ware aard zien. Ik zag nog niet eerder zulke prachtige bestanden op 1600 ISO, en het schijnt nog hoger te gaan, maar dat heb ik nog niet getest. Ja er zit ruis in, maar dat hadden we vroeger toch ook. Met onze Trix in de Neofin in D76? Toen noemden we het korrel en hielden we er van, nu is het ruis en moet alles zo strak en doortekend mogelijk. Ik vind het echt super wat er uitkomt, echt een feature waar je wat aan hebt.
Wat bij de Mk II ook onhandig was is het ontbreken van de optie om RAW bestanden op je CF-kaart weg te schrijven en jpeg voor selectiedoeleinden op je SD-kaart. Dat is nu gelukkig opgelost. Je kunt nu ook, via Firewire of heel chique voor WiFi, bestanden op je computer bewaren én op je CF- of SD-kaart wegschrijven. Dan kan er echt niets meer mis gaan. Voor die WiFi oplossing moet je wel weer een aparte transmitter bestellen die het geheel weer tamelijk onhandelbaar maakt lijkt me, maar kan in de studio natuurlijk heel handig zijn.
Het gewicht is er ook weer iets op vooruit gegaan. Hij is iets lichter geworden. Een nieuwe batterij is kleiner en lichter. Bijkomend voordeel is het uithoudingsvermogen van deze nieuwe batterij die in 1D Mk III werd geintroduceerd. Ik sprak een collega die er drie weken mee op reis ging, twee batterijen en géén oplader mee nam.
Scherpstelpunten. Het is een optie die ik veel gebruik. Ik wissel graag en veel met die Af-punten om niet mijn compositie te hoeven veranderen. Bij de Mk II had ik het gevoel dat de scherpstelling er desondanks toch nog wel eens naast lag. Altijd gedacht dat dat aan mij lag. Blijkt dat sommige van die 47 punten minder goed werkten dat anderen. Nu zijn er minder punten, maar werken ze wel allemaal even goed.
Is er dan helemaal niets meer te klagen?
Tja, over zo’n beest van een camera valt moeilijk iets slechts te zeggen. Wat ik wel lastig vond en af en toe nog steeds een crime vind, is alle custumfuncties. Er is een schier eindeloze reeks functies instelbaar die stuk voor stuk allemaal erg handig kunnen zijn. De truc is uit te vinden welke voor jou nuttig zijn. Het heeft mij heel wat hoofdbrekens, en overleg met collega’s gekost voordat ik alle vertrouwde functies weer op de bekende plaatsen had en de nieuwe had leren kennen.
En dan de sleutelvraag natuurlijk, is het het geld waard? Ik mocht de mijne voor ruim 6700 euro meenemen, bij Fimex krijg je ‘m voor net geen 6500 euro en bij Eyes on Media doen ze er voor 6325 euro een strik om heen (absurd eigenlijk zulke verschillen, meer dan 5%!). Dat zijn bedragen die eigenlijk alleen nog door beroepsfotografen opgebracht kunnen worden. En dat is natuurlijk ook precies de groep voor wie deze camera is gemaakt.
Wanneer je nu instapt en twijfelt tussen een Mk II en Mk III, zou het prijsverschil voor mij geen belemmering zijn. Een oude (maar nieuw in doos) Mk II zag ik onlangs aangeboden voor 5700 euro. Wanneer je al werkt met een 1Ds Mk II moet je veel werk hebben wil je hem in zulke korte tijd kunnen afschrijven. En dan nog, je maakt met een Mk II geen slechte foto’s en met een Mk III niet ineens goede foto’s. Het is natuurlijk allemaal het oog dat erachter zit.
Het is alsof je in een formule-I wagen zit zonder rijbewijs. Het duurt een hele tijd voordat je er goed mee kunt werken. Ga niet zoals ik op de eerste dag er enthousiast mee aan de slag op een dure opdracht. Dan wegen de voordelen niet tegen de nadelen op, maar daarna is het een feest.