Voor een paar uur was het Amsterdamse fotomuseum de meest hippe discotheek van de hoofdstad. Popmuziek uit de zeventiger en tachtiger jaren knalde uit de speakers die door het hele gebouw waren opgesteld. De bezoekers verdrongen zich bij de cocktailbar. En de dames en heren hadden veel aandacht besteed aan kleding, haar en make-up.
Dat je onder dergelijke omstandigheden nog oog hebt voor het geëxposeerde werk spreekt voor de kwaliteit van Bourdins fotografie.
De tentoonstelling biedt een uitgebreid overzicht van zijn werk en werkwijze.
Er is een diashow waaruit af te leiden is dat Bourdin voortdurend op zoek was naar nieuwe vorm- en kleurcombinaties. Zijn polaroids, die vaak tamelijk abstract ogen, vervulden een soortgelijke functie. De vertoonde 8 en 16 mm-filmpjes zijn buitengewoon speels en ongestructureerd, zoektochtjes naar nieuwe mogelijkheden voor zijn fotografie.
De foto’s zijn inventief en compromisloos. Perfect geënsceneerde stills uit nooit gemaakte films. Er zijn beelden bij die je als chique varianten op politiefoto’s zou kunnen zien: Bourdin als het kwaadaardige broertje van Helmut Newton. Interessant en veelzijdig genoeg om al enige jaren onderdeel te zijn van het lesprogramma op fotografie-afdeling van de Rietveldacademie.
Bourdin heeft ongetwijfeld ook fotografen buiten die opleiding geïnspireerd. Enkele jaren terug heeft NS een volledige oplage van hun magazine Rails uit de treinen gehaald omdat reizigers geschokt waren door de hardheid van een modereportage. De fotograaf was wat al te voortvarend met het gedachtegoed van Guy Bourdin aan het werk gegaan en dat werd niet gewaardeerd.
De balans tussen esthetiek en (de suggestie van) geweld blijft precair. Bourdin toont zich op dat punt een geroutineerde evenwichtskunstenaar.
• T E R U G B L A D E R E N. Blader met Maurits Brands door de glossies, om te beginnen met het werk van Guy Bourdin.
• Meer informatie: Foam