De Amerikaanse fotografe Nan Goldin zou het liefst films regisseren. In een interview afgelopen zaterdag in Volkskrant Magazine zegt ze: ‘Ik heb film altijd als de hoogste kunstvorm gezien. Fotografie vond ik alleen maar een handige manier om emoties vast te leggen.’
Goldin, behorend tot de meest bejubelde fotografen van de afgelopen tien jaar: ‘Er zijn maar weinig fotografen die ik echt waardeer. Diane Arbus, Weegee, August Sander, Peter Hujar en sommige foto’s van Larry Clark. Mijn probleem is: als ik een film zou maken dan wil ik ‘Citizen Kame’ maken. Een slechte foto is tot daar aan toe, maar ik zou het verschrikkelijk vinden om een slechte film te maken; een belediging voor het genre. Ik leg de lat dus nogal hoog voor mezelf.’
Er is ook een fotograaf aan wie Goldin een uitgesproken hekel heeft: ‘Ik maak geen lullige foto’s, nooit gedaan. Ik fotografeer mensen uit interesse en liefde, niet om ze te betrappen in een stom moment. Ik ben niet Martin Parr. Als ik ooit één afzeikmoment à la Martin Parr zou maken, zou ik die camera moeten weggooien. De camera zou voor altijd besmet zijn.’
De verbindende schakel in fotografie
