Koffie! Vier Amerikaanse soldaten ploffen neer. Rust. Het geweer tussen de knieën, de loop naar de grond gericht. Op de veldtafel staat het aardewerk klaar, de kan wacht gevuld met verse koemelk. We trainen niet voor niets op het land.
Van de, uit een nabij gelegen boerderij aangerukte, stoelen blijven er drie onbezet.
De landelijke stilte slaat op het tafelkleed neer. Het is warm. Traag trekt de zon steeds langere schaduwbanen. Het zweet wordt gewist, de petten blijven op. Legervoorschrift.
De commandant van de Cavallerie schuift schrijlings aan, wipt zelfverzekerd met de neus van zijn rijlaars en slaat pets een horzel uit zijn nek. Het beestje spartelt na in het gras. Er zijn nog twee lege stoelen- en tsjirpende krekels.
Hoefgetrappel! Het doffe geluid zwelt plotseling aan, rinkelend tuig… onstuimig gebries. Een gigantische schaduw aait over het tafelblad, laat borden, bekers en kan ongeschonden. De stoelen wankelen geen moment. Klik. De fotograaf verraadt een vooropgezet plan, geslaagd in zijn soort. In de verte wordt nagehinnikt.
Ons toeschouwers rest de foto. Ook al verliep de paardensprong voorbeeldig, wij zien in gedachten de boel alsnog misgaan. Zodra we de foto aankijken tikt één voorhoef de rug van de lege stoel aan. Die tuimelt om. Van pure schrik zakt het paard daarop door zijn achterhand, stort dwars door het tafelblad ter aarde. De cavellerist breekt beide benen, scherven doorklieven het vlees van zijn borst. De kan valt om, de melk lekt weg. De soldaten morsen hete koffie op hun uniformdijen.
Telkens opnieuw bestuderen we de foto. Steeds weer eindigt het vastgelegde zweefmoment in een ravage. Ja, ons rest de objectieve foto, maar we zien niet wat er op staat.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.