Te veel op tenen gestaan. Gedanst. Liefdes weggekaapt, onder kantoortafels gezeten. De trap gevoeld, belangrijk geacht. Vergeten te poetsen.
Nooit een wreef gekend. Achterna gehold, afgewezen. Beschimmeld verder gestrompeld. Voorbij iedere deurmat schrik aangejaagd, de hakken laten galmen. Een pleidooi gehouden, gelogen. Gekromde tenen verborgen, nooit de horizon gekend.
Verstrikt geraakt, veters laten knappen. Haast en broekspijpen gevoeld. Verscholen. Gewacht, ontdekt. Omgedraaid en teruggekeerd, hielblaren laten bloeden. Altijd te laat op het tapijt, marmeren vloeren bedwongen. Wel een spoor nalatend.
Uitgetrapt, verstapt. Weer tevoorschijn gekomen, teruggebracht. Benen laten struikelen en breken. In de steek gelaten. Geslopen, gedaan alsof en geschopt. Vlug in de doos opgeborgen. Benaderd, gebloosd, daarna ontkend. Behaagd, gevlogen. Angsten vervoerd. Opgezadeld met de Dance macabre – en soms: een paar gebleven.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.