Persoonlijke thema’s in de magazines Eyemazing en Foam

Kort geleden verschenen er nieuwe afleveringen van Eyemazing en Foam, the magazine. Beide tijdschriften worden in Nederland geproduceerd en uitgegeven, maar zowel het onafhankelijke Eyemazing als het huismagazine van het Amsterdams fotomuseum hebben blijkbaar internationale ambities, want in deze magazines treffen wij louter Engelse teksten aan.
Daarnaast bestaan deze publicaties voor een belangrijk deel uit prachtig gedrukte portfolio’s, die worden aangevuld met boekbesprekingen en tentoonstellingsagenda’s. Geen nieuws over films of apparatuur en geen mededelingen van beroepsverenigingen, zodat we kunnen vaststellen dat het echte fotografietijdschriften betreft.

Zowel in de opzet als in het uiterlijk zijn de overeenkomsten opmerkelijk, want
Eyemazing bestaat uit 154 pagina’s terwijl Foam er precies twee meer telt.
Het papier van Eyemazing is wat dikker en glanzender waardoor de band twee millimeter dikker is dan die van Foam; verder is dit blad 15 millimeter breder en 40 millimeter hoger: net iets meer ruimte voor de beelden dus.

Pagina’s 4 en 5 van Eyemazing bieden een geïllustreerd overzicht van de inhoud. Die bestaat uit drie meetings (interviews), drie introducties op tentoonstellingen/beurzen en acht gallery’s (portfolio’s).
Getuige de introductie van editor-in-chief en art-director Susan A. Zadeh is het leitmotiv van deze aflevering ingegeven door de fascinatie van de geïnterviewde Antoine d’ Agata, die in navolging van George Bataille manifestaties van dierlijke lusten en angsten van de mens tracht te verbeelden.

Zes van de acht portfolio’s presenteren varianten op het thema sex en liefde.
Marrie Bot’s serie over bejaardenerotiek en het onderzoek van Elena Dorfman over de rol die life-like sexdolls in het leven van de geportretteerde eenlingen en families spelen zijn mijns inziens het meest intrigerend en oprecht. De vier andere erotisch getinte series vind ik tamelijk slaapverwekkend en/of modieus (met alweer een inkijkje in de porno-industrie, dit maal ontleent aan het Japanse hoofdstuk van de publicatie Pornoland van Stefano De Luigi).

Het venijn zit in de beelden van en het interview met genoemde Antoine d’Agata. Zijn participerende manier van fotograferen raakt wel degelijk aan de ongecontroleerde roes van de lust, al dan niet vergezeld van het gebruik van alcohol, drugs of geweld. Een grappige coïncidentie is dat het Foam in maart van dit jaar nog een expositie van D’ Agata’s werk heeft gepresenteerd.

Self staat er op het omslag van de zevende editie van het magazine van Foam. ‘Het ik’ fungeert hier als een uitnodigende kapstok voor een zestal series, die in hun aanpak van een zeer verschillend karakter zijn.
De Autobiographies-portfolio van Sophie Calle kent een prettig evenwicht tussen foto en tekst, waarin het al dan niet authentieke momenten uit het leven van de auteur prijsgeeft. Het boek Rainchild van Machiel Botman toont ook beelden uit zijn persoonlijke werkelijkheid, maar die werken mystificerender door het veelvuldig gebruik van onscherpte en het incorporeren van architectuur- en landschapsdetails.

Bij de uitwerking van een vaag thema als ‘het ik’ blijken de drie heldere – in concept en uitwerking – series van de Noor Dag Nordbrenden, de Polen Aneta Gzezykowska & Jan Smaga en Marnix Goossens een verademing. De zelfportretten van de laatste zijn onderkoeld hilarisch. Vreemd genoeg staat er in de begeleidende tekst niet bij dat zijn werk op dit moment geëxposeerd wordt bij galerie Aschenbach & Hofland aan de Bilderdijkstraat 165 C in Amsterdam.

De essentie van de onder de titel ‘Somewhere over the Rainbow’ gepresenteerde verzameling portretjes van Jan Rothuizen ontgaat mij. Hij schijnt een beetje op de afgebeelde personen (meestal acteurs) te lijken. Ja, we hebben bijna allemaal twee ogen en een neus, denk ik dan.
Dirk van Weelden legt in het begeleidende essaytje uit waarom deze collage voor de moderne, naar alle kanten openstaande mens toch van belang is.

Foam profileert zich op haar website als ‘kritisch maar niet gecompliceerd’.
In dat kader heb ik een verzoek: zou het mogelijk zijn dat de volgende editie van dit toch met Nederlands geld tot stand gekomen tijdschrift de teksten ook in onze moerstaal worden afgedrukt. Zeker wanneer het zeer persoonlijke thema’s als ‘het ik’ betreft, leidt dit toch tot tamelijk complexe gedachten, die ook niet altijd even helder in woorden gevat blijken te kunnen worden.
Het is zeer wel mogelijk dat het opnemen van een Nederlands tekstdeel de verkoop alhier ten goede zou komen, want er bestaat mijns inziens behoefte aan goed en helder drukwerk over hedendaagse fotografie.

Beide tijdschriften bieden in deze afleveringen ruime mogelijkheden tot zelfbespiegeling tijdens de lange winteravonden en kunnen tijdens de komende feestdagen ook – cultureel verantwoord – cadeau worden gedaan.

Eyemazing # 4
25 euro

Foam # 7
10 euro

Han Schoonhoven