Dutch Eyes is een heerlijk fotoboek geworden, maar de teksten blijven ruim in de schaduw. Dat is ruwweg de conclusie van Pool Andries, curator en hoofd van het departement Collectiebeheer van het Fotomuseum Provincie Antwerpen, die een recensie over Dutch Eyes schreef in het onlangs verschenen FotoMuseum Magazine.
Andries schrijft: ‘Het klinkt allemaal zo zelfverzekerd en zelfvoldaan. En het lijkt me dat dit opnieuw te maken heeft met de principiële keuze die werd gemaakt: geen encyclopedisch overzicht, geen chronologisch verhaal, maar wel de focus op datgene “Waar Nederland trotsch op is !”. En dan blijf ik, als niet-Nederlander, die niet trots hoeft te zijn maar wel benieuwd en leergierig is, op mijn intellectuele honger. Ik had graag gezien dat die Nederlandse toestanden, juist omdat ze door de eigen fotohistorici zo bijzonder worden geacht, geëxtrapoleerd zouden worden.’
‘Dutch Eyes is een heerlijk fotoboek geworden, waarin in prettige wanorde en haast onuitputtelijke opeenvolging talloze boeiende tot intrigerende beelden te zien zijn. Een op weldoende wijze overdadige bloemlezing uit meer dan honderdvijftig jaar Nederlandse fotografie, opvallend gevarieerd want vrij van te dogmatische indelingen of selectiecriteria,’ schrijft Andries enerzijds.
Maar anderzijds handhaaft hij zijn kritiek op de teksten: ‘Ze engageren of polemiseren niet, leggen geen wortels of fundamenten bloot. Dat is niet noodzakelijk het gevolg van onmacht of onkunde. Het lijkt mij veeleer inherent aan het feit dat het hele project van bij het begin te ambigu werd geconcipieerd als ‘een kritische hagiografie van de Nederlandse fotografie’. En dat lijkt mij, tot nadere orde, nog altijd een contradictio in terminis, en dus een onmogelijkheid te zijn.’ (een hagiografie is een levensbeschrijving van één of meer heiligen – red.)
Het gehele stuk is nu te lezen in het Dutch Eyes debat op PhotoQ: Waar Nederland trotsch op is !