Zwijgend aangekomen in het niets, neergesuisd waar de horizon ontbreekt. Een glansschaduw verraadt ijs. De mechanische walvis heeft zijn eigen leven verpletterd, de hoopgevende stuurmanscabine is uitgevlakt in de mist.
Voor altijd met gespannen draden op weg naar de Noordpool. Zandzakken verzwaren het vastgevroren beest, geven schaal aan het uitzichtloze tafereel: iets groter was ongeveer de mens die via kop en staart zijn route bepaalde.
Hoelang zal het luchtschip nog ademen? De goedgevulde heliumbuik ligt als een gezwollen biceps op zijn doodsbed. Of… bakken geschrokken overlevenden achter zijn beschutting hun laatste vis, wachtend op de eerste lauwe bries die de romp zal loswrikken en terug op koers blazen?
De kompasnaald blijft gericht. Genoeg toekomst om het statief in de ijskorst te prikken, de laatste overlevende betast de sluiter. Zodra de witte wereld zijn prooi laat gaan zal de vastgevroren hand weer vingers bezitten.
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.