Silver van Erwin Olaf: perfect of weerzinwekkend

Zelden liepen meningen onder recensenten zo uiteen: Rutger Pontzen in de Volkskrant: "Olaf zet de wereld naar zijn hand. Om perfectie te bereiken.’ Janneke Wesseling in NRC Handelsblad over Olafs foto’s: ‘Het maakt niet uit of er een flesje bier op staat of een mens. Deze mensen betekenen niets. Ze zijn gereduceerd tot object. Dit is wat zijn werk zo weerzinwekkend maakt.’

Slideshow in Flash
Ze schrijven uiteraard over de tentoonstelling Silver van Erwin Olaf die tot en met 30 november is te zien in het Groninger Museum.
Pontzen vindt de tentoonstelling gedegen en klassiek. ‘Met foto’s die per serie evenwichtig aan de muur hangen, op gepaste afstand van elkaar, in rechthoekige en vierkante lijsten.’

De Volkskrant-recensent gaat uit zijn dak: ‘In zijn soort is Olaf een verhaal apart. Eerder een trendsetter dan een trendvolger. Wegbereider voor de even witte en zwarte als buitenproportionele kledingcollecties van Viktor & Rolf, of de kleurenorgies van Micha Klein. Degene die rigoreus brak met de introverte, zakelijke reportagestijl die de fotografie in Nederland tientallen jaren heeft gedomineerd en, hoe goed ook, zo lang de geur van de naoorlogse wederopbouw heeft gekend.’

‘De beuk moest erin. En niet zo’n klein beetje ook. Vandaar dat het groteske bij Olaf meer is dan een stijlfiguur. (…) Het is pure potentie. Een orgastische afrekening met de Hollandse lucht van turf, spruitjes en bedompte huiskamers.’

NRC-concurrent Janneke Wesseling ziet het anders: ‘Het is bon ton om te beweren dat er geen verschil meer bestaat tussen autonome kunst en toegepaste kunst. Een groot misverstand, om de eenvoudige reden dat een autonoom kunstwerk niet gemaakt wordt met een praktisch doel voor ogen. De kunst heeft een hele andere bestaansgrond dan praktisch nut. Het kunstwerk is belangeloos. Het hoeft zelfs niet te behagen.’
‘Net zoals van iedere reclamefoto verwacht mag worden geven de foto’s van Olaf hun betekenis direct prijs. Als een beeld zijn betekenis direct prijsgeeft, dan betekent het niets. Dit maakt de tentoonstelling van Olaf ook zo dodelijk saai: het is alsmaar meer van hetzelfde, het uitbundig vieren van de slechte smaak (en daarmee de bevestiging van de slechte smaak). Het recept is even eenvoudig als flauw.’

Ook naar Silver geweest?
Iets toe te voegen aan bovenstaande meningen?
Mail naar PhotoQ en we voegen je tekst toe.


Tue, 30 Sep 2003
Ja, voor mij is het werk van Olaf veelal weerzinwekkend. Maar dat is mijn persoonlijk gevoel. Lieden die ervan genieten moeten dat vooral doen! Wat een geluk dat niet iedereen dezelfde smaak heeft.
Wim Groenenboom (2groenenboom@planet.nl)

Tue, 30 Sep 2003
De NRC-criticus is knap. Ze doorziet de reclamefoto’s van Erwin Olaf direkt. Welke reclamefoto’s? Het grootste deel van de expositie Silver bestaat uit het vrije werk van Erwin Olaf. Van zijn relamefotografie hangen een paar afdrukken op klein formaat aan een wandje. Plat of grappig – in ieder geval vakwerk en meer kan je van een reclamefoto niet verwachten. De producent heeft hier het laatste woord.
Maar dan al dat andere werk – niet gezien? Voor mij hoeven een paar van zijn zelfportretten ook niet. Maar de serie samen met Sipek vind ik fantastisch en heerlijk – jammer dat ze niet allemaal in kleur zijn. De sterke diva’s – weer zo’n prachtige serie en een fantastisch onderwerp. De "Blackies" – heel mooie vondsten – alleen al die brilletjes en dan de allesverdoezelende, allesverenigende zwartepietenspray. Geen vondst? Geen creativiteit? De witte serie met de vreselijke vleeswonden heeft niet mijn voorkeur, maar wel vakmanschap – zoals al het werk van Erwin Olaf. Creativiteit en vakmanschap op een zeer hoog niveau en of je het plaatje dan ook nog mooi vindt – hangt van jezelf af. Dat kan hij niet helpen.
Marrigje de Maar (marmaar@planet.nl)