Een foto van briefjes? En dan ook nog keurig midden in het kader geplaatst. Kan het saaier? Nu gaat het er op aan komen… Haakt de kijker af, of blijft die kijken.
Eerst de context: een deurpost met een stuk deur in beeld. Twee roestige spijkers in het hout – het gehamer is hoorbaar – daar bungelt iedere annonce aan een eigen touwtje. De hele fotopresentatie wijst op: hergebruik. Typisch kaartjes die niet zomaar weg kunnen.
Op de kartonnetjes liet de mens sporen na. Handgeschreven tekens van een vakman, eventueel te verhangen naar een spijker verderop want ja, er wordt een grote ruimte voelbaar. Dan zijn er ook veel mensen. Geroezemoes, drukte, heen en weer geloop en georganiseer. Zonder computers.
Wat staat er eigenlijk ?
Small girls. Wanted W1 Waist C., het voorste kaartje valt nog te ontcijferen. Het tweede bericht is lastig: South Hall to make herself xxx in history. Rest onleesbaar. Doet er niet toe.
Willen we echt altijd alles precies in beeld hebben? Een zoemer, de bel, een echo van machinegeluid, gegiechel van kinderstemmen in de fabriekshal van de firma xxxMAN, een vallende schaar, een windvlaag langs paraderende meisjes, alles is er. Alleen het staat er niet op.
Iedere kijker zijn eigen foto.
Maar, waarom fotografeerde Lewis W. Hine deze levenstekens?
Schrijfster en beeldend kunstenaar Margit Willems deelt foto’s met ons uit haar verzameling en die van anderen. Meer fotokeuzes van Willems zijn te vinden op de Facebook-pagina K Wispelaer Zetkrant.