Sam Barzilay, voormalig creatief directeur van het New York Photo Festival, organiseert nu een heel ander evenement. Onder de naam PHOTOVILLE realiseert hij een tijdelijk fotografiedorp opgebouwd uit zeecontainers die dienen als expositie-ruimten. Locatie: de prachtige rauwe kade naast het Brooklyn Bridge Park. Dagelijks bezoeken duizenden mensen dit park. Met een gratis entree belooft PHOTOVILLE, van 22 juni tot 1 juli een breed publiek te trakteren op fotografie exposities van makers uit verschillende continenten.
Dagelijks doet Alrik Swagerman verslag vanuit New York over PHOTOVILLE. Swagerman is mede-oprichter van de online portfolio website builder Viewbook.com en oprichter van de jaarlijkse Photostory contest. Met zijn achtergrond in fotografie, design en marketing initieert en ontwikkelt hij producten en evenementen die fotografen en hedendaagse fotografie ondersteunen.
Volg @alrikswagerman op Twitter
Een greep uit de exposities: Magnum presenteert Magnum Award winnaar Bruce Guilden met zijn serie No Place Like Home, Foreclosures in America, PDN presenteert o.a. werk van Clarissa Bonet, Sim Chi Yin van V11 uit Bejing is er met haar serie China’s Rat Tribe. Noordelicht presenteert Crual and Unusual samengesteld door Hester Keijser en Pete Brook. Fotofestival Naarden brengt het werk van verschillende Nederlandse fotografen onder de naam Let’s Face It. Naast exposities is er een rijk programma aan workshops, lezingen en een kilometer lang hek, The Fence, waar werk van verschillende fotografen te zien zal zijn.
Voor het eerst werkte ik met Sam Barzilay samen in 2009 toen ik hem uitnodigde om in de jury deel te nemen voor Photostory 2009. Naast het bespreken van zaken met Sam, zorgen dat Photostory 2012 – Small stories goed uit de verf komt op het festival, heb ik afspraken staan met mensen waarmee ik al langer samenwerk. Meer dan 60 procent van de Viewbook-gebruikers komt uit Amerika. Afgezien van veel e-mail contact, is dit de eerste keer dat ik er fysiek naartoe ga. Hoog tijd dus. Ik kijk er naar uit om NYC en veel contacten in het ‘echt’ te ontmoeten en neem jullie, lezers van PhotoQ, met me mee in dit dagelijks verslag.
Dag 1. Hoogte – en laagtepunten
Naast me zit een pilote van British Airways in uniform, wat best apart is zo achter in een vliegtuig. Dan een harde schok, luid gekraak. Ze weet me gerust te stellen. ‘Zo’n vliegtuig kan best veel hebben hoor.’ Op Heathrow Airport raak ik weer verontrust. Na een uur neuzen in de boekhandel, schrik ik van de tijd. Nu zou de gate sluiten voor de verbindingsvlucht naar JFK-NYC en ik bevind me nog aan de andere kant van het vliegveld. Dan besef ik dat ik nog een uur extra heb, vanwege het tijdsverschil. Ik neus nog even verder. Met Boards of Canada op de hoofdtelefoon, een Chardonnay in de hand, priemen we mach 0.89 door de strakblauwe lucht richting westen.
Bij aankomst in NYC is het warm, heel warm. In de gele taxi Indische muziek, Indische temperaturen, Indische rijstijl. Oververhit, maar opgewekt, kom ik in Dumbo aan. Het is laat in de middag en na even zoeken kom ik bij het adres van Choi, mijn Airbnb host aan. Dit is de eerste keer dat ik zo, bij iemand thuis, die ik niet ken, via internet, onderdak heb geregeld. Choi blijkt echt te bestaan en is sympathiek! Ik installeer me in een prachtige, koele, ruime kamer in haar design loft. Na een douche wandel ik naar de plek waar PHOTOVILLE morgen gaat plaatsvinden. Onderweg zie ik mannen die grote rollen met prints ophangen aan The Fence. Er zit verrassend goed werk tussen! Het is nog steeds zwoel warm als ik bij het terrein aankom. Het fotodorp staat al aardig. Fotografen en kunstenaars zijn druk bezig met het opbouwen van hun exposities. Ik begroet Sam, die in guerilla mode de productie aan het coördineren is. Op een leeg stuk beton van ca 20.000 m2, zonder voorzieningen, binnen enkele dagen een dorp opbouwen vind ik een dappere daad.
Onder de Manhattan Bridge bestel ik twee biologisch verantwoorde hot dogs. Er is een live electro noise optreden waar de overbulderende subway briljant het ritme bepaalt. Voor mijn biologische klok is het ondertussen vier uur ‘s nachts. Het geluid van de voorbij donderende subway klinkt later vanuit mijn kamer net als brekende golven en wiegt me in slaap.